Ηλίας Παπαχατζής
-Καλημέρα, δάσκαλε
-Καλημέρα, Βασίλη.Τι κάνεις;
-Καλά είμαι. Ανησυχώ…
-Για τις διεθνείς εξελίξεις;
-Ναι…μας πάνε για πόλεμο, δάσκαλε;
-Το φοβάμαι, Βασίλη. Είναι μεγάλο δέλεαρ τα πετρέλαια
-Κατάλαβα. Δηλαδή θα ζούμε με το φόβο της έκρηξης;
-Και μέσα στον πόνο της γενοκτονίας, που συντελείται στην Παλαιστίνη
-Δίκιο έχεις… Εγώ όμως βλέπω και κάτι χοντρόπετσους, που δε νοιάζονται
-Ή χορτασμένοι είναι, ή έχουν συμφέροντα…
-Ή αδιάφοροι… Εγώ χαίρομαι όλον αυτόν τον κόσμο που αντιδρά και ζητά “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”
-Κι εγώ. Και είμαι περήφανος για τους Έλληνες και ξένους αγωνιστές, που πήραν μέρος στο ” March to Gaza”
-Α, λες αυτούς που πήγαν στην Αίγυπτο
-Ναι, Βασίλη. Λέω αυτούς που άφησαν τη βολή τους, για να πάνε να δουν αυτούς τους ανθρώπους που βασανίζονται στη Γάζα
-Αυτοί πραγματικά είναι άξιοι θαυμασμού
-Πρέπει λοιπόν να εντείνουμε αυτόν τον αγώνα, πιο δυναμικά και πιο ενωτικά
-Αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα
-Δύσκολα τα πράματα, Βασίλη
-Κι ο δικός μας τι κάνει;
-Το παίζει παράγοντας της διεθνούς διπλωματίας… στο πλευρό των ισχυρών
-Ποιος; Αυτός που θίχτηκε, επειδή του είπαν ότι φταίει για τα Τέμπη;
-Έλα, ντε! Οι λέξεις τον πείραξαν… Κυβερνάς ή δεν κυβερνάς, κύριε; Όφειλες όχι μόνο να ξέρεις, αλλά και να προστατεύεις τους πολίτες
-Τέλος πάντων. Ας ξαναβγούμε στους δρόμους, άμα θέλουμε ν’ αλλάξουν τα πράματα. Γιατί με δημοσκοπήαεις και λόγια δεν αλλάζουν
-Συμφωνώ.Έχουμε όμως και τα δικά μας
-Αλήθεια, τι έγινε με τις εξετάσεις, δάσκαλε;
-Οι εξετάσεις είναι μια περίοδος δοκιμασίας, Βασίλη… κυρίως για τους μαθητές
-Το βλέπω κι απ’ τον δικό μου. Μέσα στο άγχος ήταν
-Νομίζω ότι οι εξετάσεις δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό… αντιθέτως αποπροσανατολίζουν τη διαδικασία της μάθησης
-Τότε γιατί υπάρχουν;
-Διότι εμπεδώνουν και τονίζουν τον επιλεκτικό χαρακτήρα του σχολείου, άρα τη διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων
-Δηλαδή;
-Το σύστημα θέλει “τους καλούς” σε Πρότυπα και τους άλλους να διαγκωνίζονται σ’ ένα υποβαθμισμένο δημόσιο σχολείο
-Μωρέ το έχω καταλάβει ότι δεν το θέλουν το δημόσιο σχολείο
-Εντάξει. Στα πλαίσια αυτά έχουμε και τις Πανελλήνιες
-Πώς τα είδες φέτος τα θέματα;
-Θα μιλήσω για την Έκθεση και τα Νέα Ελληνικά
-Κάτι άκουσα για τη δημιουργικότητα…
-Ναι, στα Γενικά Λύκεια το θέμα μιλούσε “για τη δημιουργικότητα, που οφείλει να υποστηρίζει το δημόσιο σχολείο”
-Ποια δημιουργικότητα, ρε δάσκαλε; Όλο για διαγωνίσματα και για φροντιστήρια μιλάει το παιδί μου. Πού χρόνος για άλλα πράματα;
-Αυτό λέω κι εγώ, Βασίλη. Όταν όλο το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ως βασικό στόχο την επιτυχία στις Πανελλήνιες, τι να πούμε;
-Μας δουλεύουν, δάσκαλε
-Αυτό ξαναπές το. Τώρα με την κατάργηση των σχολικών επιτροπών σε λίγο θα πληρώνεις και το χαρτί της τουαλέτας
-Τι αίσχος είναι πάλι κι αυτό;
-Κατά τ’ άλλα δημόσια Παιδεία… με σχολεία χωρίς λεφτά
-Καλά, πού μας κατάντησαν!
-Λέγαμε λοιπόν ότι η δημιουργικότητα, που λέει το θέμα, δεν προάγεται στο δημόσιο σχολείο
-Ναι
-Και ιδίως στο Λύκειο ούτε στο ελάχιστο. Άρα τα παιδιά έπρεπε να γράψουν πράγματα από τον κόσμο της φαντασίας τους δηλαδή ψέματα
-Επιτρέπεται να ζητάμε απ’ τα παιδιά τέτοιο πράγμα;
-Όχι… εκτός κι αν θέλουν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα
-Κατάλαβα
-Κι έτσι επιβιώνει όποιος έχει φαντασία ή αλλιώς καλά φροντιστήρια
-Μάλιστα. Και στα ΕΠΑΛ ποιο θέμα έβαλαν;
-Για τη Μουσική και το ρόλο της…
-Πιο ενδιαφέρον αυτό
-Ναι…αλλά έλα που στα Γενικά Λύκεια και τα ΕΠΑΛ δε διδάσκεται ούτε μια ώρα Μουσικής
-Ωχ… άλλη παγίδα λοιπόν
-Έτσι. Δε φτάνει, που η εξέταση του μαθήματος έχει γεμίσει προκάτ απαντήσεις
-Δηλαδή;
-Έχει περιοριστεί πολυ το δικαίωμα των παιδιών να γράφουν τις απόψεις τους
-Και τελικά πώς έγραψαν τα παιδιά;
-Λίγες μόνο απαντήσεις έπιασαν την ουσία του θέματος
-Και οι άλλοι;
-Το κυριότερο πρόβλημα είναι η αδυναμία έκφρασης των μαθητών
-Και πώς την εξηγείς, δάσκαλε;
-Τα παιδιά είνσι αποχαυνωμένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν επικοινωνούν, το κάνουν με μηνύματα 2-3 λέξεων…και συνήθως δε μιλούν με ολοκληρωμένες προτάσεις
-Κι εμείς τι κάνουμε;
-Συνήθως, παρά τις προσπάθειες στο σχολείο ή κάποιων γονιών στο σπίτι, ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση
-Και μετά τι έκθεση να γράψει το παιδι;
-Ωστόσο υπήρξαν κάποια παιδιά, που έγραψαν ωραία πράγματα
-Δηλαδη;
-Κάποια μίλησαν για το πόσο δημιουργικό και αναζωογονητικό είναι να συνθέτει ή να γράφει κανείς μουσική
-Τα άλλα δεν το έγραψαν αυτό;
-Όχι…έγραψαν ότι είναι όμορφο ν’ ακούει κανείς μουσική
-Καλό κι αυτό…
-Ναι, αλλά δες διαφορά. Όπως επίσης κάποια έγραψαν ότι η μουσική μας φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο. Ένας μάλιστα έγραψε ότι δεν υπήρχε μουσική στα “λευκά κελιά”, γιατί ήθελαν να θανατώσουν πνευματικά και συναισθηματικά τους κρατούμενους.
-Τι είπες τώρα;
-Γι’ αυτό σου λέω. Ο δάσκαλος ζει όλα τα αισθήματα, γιατί τα παιδιά εκφράζουν αυτά που νιώθουν
-Πάντως σας θαυμάζω, δάσκαλε, που βγάζετε πέρα τις Πανελλήνιες
-Εγώ θαυμάζω τα παιδιά και τις οικογένειές τους, που υποβάλλονται σε θυσίες
-Και ποια είναι η αμοιβή σας, δάσκαλε;
-10 ευρώ περίπου για κάθε επιτήρηση (4-5 ώρες ακούνητοι,αμίλητοι,αγέλαστοι) και 2.500. Πειθαρχικά εις βάρος του κλάδου
-Ντροπή!
-Νιώθουμε άσχημα, Βασίλη
-Να υποστηριχτεί τώρα η δημόσια Παιδεία και οι εκπαιδευτικοί
-Γιατί δημόσιο σχολείο χωρίς αξιοπρεπείς εκπαιδευτικούς δεν υπάρχει
-Γεια σου, δάσκαλε
-Γεια σου, Βασίλη
Ηλίας Παπαχατζής, εκπαιδευτικός