Κληρώθηκε ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού να πάρει τη σημαία στην επόμενη παρέλαση και ανάστατο το εκπαιδευτικό προσωπικό έσπευσε να επαναλάβει την κλήρωση χωρίς το όνομά του πια στους υποψήφιους για διορθωθεί το “λάθος”.
Όχι, δεν είναι λάθος που κι αυτό το παιδί όπως τόσα άλλα δεν έχει τη δημόσια παράλληλη στήριξη που δικαιούται γιατί δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό.
Δεν είναι λάθος τα πετσοκομμένα χρήματα που δίνονται για παρεμβάσεις και θεραπείες, που σε ορισμένες περιπτώσεις χρωστάνε τα χρήματα στις οικογένειες από τον Μάιο.
Δεν είναι λάθος τα υποστελεχωμένα ειδικά σχολεία με το ανειδίκευτο προσωπικό και τον τεράστιο αριθμό παιδιών που δε μπορούν να σηκώσουν.
Δεν είναι λάθος οι τεράστιες ελλείψεις σε ενημέρωση κι οργάνωση για λειτουργική προσαρμογή αυτών των ανθρώπων σε σχολικές μονάδες και σε πανεπιστημιακές σχολές.
Δεν είναι λάθος ο εκφοβισμός, η απομόνωση, η περιθωριοποίηση, ο στιγματισμός τους από καθηγητές και συμμαθητές.
Δεν είναι λάθος η έλλειψη οποιασδήποτε επαγγελματικής εκπαίδευσης κι αποκατάστασης.
Δεν είναι λάθος που οι γονείς χρειάζεται να πληρώνουν δέκα περιουσίες τον μήνα για να ζήσουν τα παιδιά τους μια στο ελάχιστο ποιοτική ζωή με το κράτος να είναι εμπόδιο κι εχθρός.
Λάθος είναι ένα παιδί στο φάσμα να σηκώσει την σημαία και να τους “χαλάσει” την παρέλαση, την ομοιομορφία, την ομοιογένεια, την κανονικότητα.
Αν μια σημαία πάντως δε μας χωράει όλους από κάτω της δεν έχει καμία αξία, όσα τύμπανα κι αν παίζουν από δίπλα της, όσα εμβατήρια κι αν παίζουν τα γύρω μεγάφωνα.