Γράφει ο Φραγκίσκος Παπαγεωργίου*
Σε μια εποχή που το ελαιόλαδο θεωρείται πλέον «υγρός χρυσός», οι Έλληνες παραγωγοί συνεχίζουν να πληρώνονται με… μπρούντζινο. Το 2025, η μέση τιμή που λαμβάνει ένας παραγωγός για το εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο κυμαίνεται στα 4 ευρώ ανά λίτρο, την ώρα που στα ράφια των σούπερ μάρκετ της Ελλάδας και της Ευρώπης οι τιμές φτάνουν έως και τα 16 ευρώ ανά λίτρο.
Η διαφορά αυτή αγγίζει ή και ξεπερνά το 400%, χωρίς αντίστοιχη αναβάθμιση της αξίας ή του κόστους. Στη μέση: οι μεσάζοντες, η τυποποίηση, η εμπορική εκμετάλλευση.
Ο παραγωγός στην πίεση
Ο παραγωγός επωμίζεται:
το κόστος καλλιέργειας,
τη φροντίδα και συγκομιδή του καρπού,
τα έξοδα ελαιοτριβείου και μεταφοράς,
και φυσικά το ρίσκο των καιρικών συνθηκών.
Κι όμως, πολλές φορές αρκείται σε τιμές που μόλις και μετά βίας καλύπτουν τα έξοδα, ενώ βλέπει το προϊόν του να μετατρέπεται σε «προϊόν πολυτελείας» στην πόλη ή στο εξωτερικό.
Το παράδοξο της αγοράς
Πώς φτάνει λοιπόν το λάδι από τα 4 ευρώ του παραγωγού στα 12-16 ευρώ του ραφιού; Οι ενδιάμεσοι κρίκοι:
εταιρείες εμπορίας,
έξοδα μεταφοράς & αποθήκευσης,
συσκευασία & πιστοποιήσεις,
μάρκετινγκ και κέρδος λιανεμπορίου.
Κανείς δεν αρνείται ότι αυτά έχουν κόστος. Όμως η τεράστια ψαλίδα μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή εγείρει ερωτήματα: είναι δίκαιη η αλυσίδα; Και ποιος τελικά κερδίζει;
Μπορούμε αλλιώς;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε:
συνεταιριστικά σχήματα με απευθείας πώληση,
ισχυρά brands τοπικής προέλευσης,
στήριξη μικρών τυποποιητών,
ενίσχυση της διαφάνειας στην τιμολόγηση.
Για να συνεχίσει να υπάρχει ελληνικό ελαιόλαδο, πρέπει να μπορεί να επιβιώσει και ο άνθρωπος που το παράγει.
*Φραγκίσκος Παπαγεωργίου – Οινολογικό Εργαστήριο -Νεμέα
ΤΗΛ. : 2746022572 – 2746024000 – 6955335790
Email : frankypap1979@gmail.com
