Χρύσα Κακατσάκη
Η απεργία πείνας του Πάνου Ρουτσι σε ταλιράκια, χωρίς συναισθηματισμούς αλλά με ερωτήματα κοινής λογικής.
Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται.
Αν λοιπόν οι Δικαστικές Αρχές τα έχουν κάνει όλα σωστά και τέλεια γιατί αρνούνται την εκταφή;
Γιατί δεν δίνουν μια αιτιολογημένη απάντηση ;
Αν ο πατέρας του Ντενις το τραβήξει μέχρι τέλους και – ο μη γένοιτο – του συμβεί κάτι, ποιος θα αναλάβει την ευθυνη;
Πάλι δεν ξέρουν ότι το ζήτημα της εκταφής εμπίπτει στο άρθρο 8 ΕΣΔΑ του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που σημαίνει ότι υπάρχει κινδυνος όχι μόνο για πρόστιμο αλλά να γίνουμε άλλη μια φορά ρεζίλι;
Πώς εξηγείται το πείσμα των αρμοδίων;
Επιδιώκουν να ξανακατέβει ο κόσμος στους δρόμους γιατί έχουν περισσέψει δακρυγόνα; ;
Αν δεχτούμε ότι η απεργία πείνας του δύστυχου πατέρα είναι μια κίνηση απελπισίας,, δεν αντιλαμβάνονται ότι πηγάζει από αμφιβολίες και από έλλειψη εμπιστοσύνης στην Δικαιοσύνη, πράγμα που ισχύει για το 70% των Ελλήνων με βάση τις δημοσκοπήσεις ;
Ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι τα Τέμπη είναι ένα συλλογικό τραύμα που δεν επουλώνεται, όσες δικολαβίστικες μεθοδεύσεις κι αν χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση;
Και μια επισήμανση, που φυσικά δε αλλάζει την ουσία.
Ο Κρέοντας είχε βγάλει διαταγή να μην ταφεί ο Πολυνείκης, επομένως η Αντιγόνη θεωρητικά παρενέβη τον γραπτό νόμο.
Ο πατέρας του Ντενις δεν παραβιάζει κανένα νόμο , γιατί η εκταφή δεν απαγορεύεται.
Υπακούει απλώς στους ηθικούς κανόνες που απαιτούν σεβασμό των νεκρών.
«τους άγραφτους κι ασάλευτους που δεν μπορείς να βιάζεις · γιατί όχι σήμερα και χτες, μα αιώνια ζουν αυτοί, και κανείς δεν ξέρει από πότε φάνηκαν”.
ΥΓ: Χθες ο βουλευτής της ΝΔ ανέλαβε ειδική αποστολή να πείσει τον Ρούτσι να σταματήσει την απεργία πείνας γιατί εχει δει, λέει ,τα οστά, του Ντένις . Ενας βουλευτής μπορεί, ένας πατέρας δεν μπορεί . Τα μάσησε μετά αλλά η αποστολή απέτυχε .
Με το δίκιο μέχρι τέλους.