Γιάννης Κέμμος
Γυρίζει από χθες στο μυαλό μου η ένσταση γνωστού δημοσιογράφου για την απεργία πείνας του κ. Ρούτσι έξω απο τη Βουλή μπροστά από το μνημείο του «Αγνωστου Στρατιώτη» και συγκεκριμένα ο χαρακτηρισμός «Τσαντιροκατάσταση» με τον οποίο προσομοίασε την εικόνα.
Μαζί θυμήθηκα και την αγανάκτηση της υπουργού Τουρισμού κα. Κεφαλογιάννη για τα συνθήματα κατά της ισραηλινής γενοκτονίας στη Γάζα που θεώρησε ότι πλήττουν την εικόνα της Αθήνας ως τουριστικού προορισμού και δεν συνάδουν με τις αξίες φιλοξενείας και σεβασμού που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα.
Με τα δύο αυτά μαζί γίνεται σαφές αυτό που αρκετοί γνωρίζουν ήδη ως κομμάτι της συλλογικής κουλτούρας που είναι να προσέχουμε τη βιτρίνα. Η βιτρίνα είναι ότι μετράει, ότι έχει σημασία. Μπορεί μέσα το μαγαζί να έχει κατσαρίδες και σκατά μέχρι το ταβάνι. Η βιτρίνα να είναι ωραία τακτοποιημένη και καθαρή.
Είναι μια κουλτούρα που είχα ζήσει και ως φαντάρος στις μονάδες που υπηρέτησα σε νησί του Αιγαίου. Μπορεί το στρατόπεδο να ήταν ένα χάλι μαύρο σε υποδομές, χειρότερο και απο τις χειρότερες φυλακές, μπορεί να μην είχαμε μπαταρίες για να πάρουν μπροστά τα οχήματα παρα μόνο για ένα δυο οχήματα για τις καθημερινές υπηρεσίες, μπορεί τα χόρτα να είχαν φτάσει ως τη μέση της γάμπας και αυτό να ήταν κανονικότητα. Όταν όμως έφτανε η πληροφορία ότι θα έρθει επιθεώρηση σπό τους επιτελείς μέσα σε λίγες μέρες, είχαν κουρευτεί τα χορτάρια, είχαν βαφτεί όλες οι προσόψεις, είχαν καθαριστεί όλα τα οχήματα και οι χώροι και είχαμε αποκτήσει ένα ακόμα σετ μπαταρίες με δύο οπλίτες σε ετοιμότητα να τις μετακινούν γρήγορα και κρυφά σε όποιο έξτρα όχημα θα έπρεπε να παρουσιαστεί.
Μεγάλη παράκαμψη σε όσα θέλω να πω για τα τωρινά γεγονότα αλλά ας είναι.
Μου κάνει εντύπωση που κάποιους με υψηλά αξιώματα και με μεγάλη προβολή στη δημόσια ζωή και στο δημόσιο λόγο τους απασχολεί τόσο πολύ η βιτρίνα και αγνοούν επιδεικτικά την υπόλοιπη ζοφερή πραγματικότητα της χώρας.
Γιατί μπορεί να απασχολεί η απεργία πείνας του κ. Ρούτσι μπροστά από τη Βουλή και να χαρακτηρίζεται «τσαντιροκατάσταση» αλλά δεν φαίνεται να απασχολεί καθόλου που εκατό μέτρα μακριά από τη Βουλή προς όλες τις κατευθύνεις η πρωτεύουσα μυρίζει ούρα, έχει πεταμένες βελόνες ναρκωτικών και άστεγοι περιφέρονται και κοιμούνται σε παγκάκια, σε πεζοδρόμια, σε εισόδους καταστημάτων και κτιρίων ακόμα και μπροστά από το κτίριο της κεντρικής τράπεζας της Ελλάδος.
Δεν φαίνεται να απασχολεί καθόλου ότι οι αρχές και η δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα φαίνεται στα μάτια της κοινωνίας να λειτουργούν κατα το δοκούν. Με κατηγορούμενους πολίτες να διασύρονται δημόσια αν ανήκουν σε οικογένειες που δεν συμπαθούν κάποιοι ή που δεν έχουν την προστασία ισχυρών συμφερόντων και άλλοι να αφήνονται ελεύθεροι με εντολές άνωθεν χωρίς να δούνε περάσουν ποτέ την πόρτα του εισαγγελέα.
Δεν ενοχλεί κανέναν που δύο αθώα παιδιά διασύρθηκαν και βρέθηκαν προφυλακισμένοι για κάτι που όλοι ήξεραν ότι δεν έχουν κάνει και δεν ήταν ούτε οι πρώτοι που το έπαθαν, ούτε η πρώτη φορά που συνέβη.
Δεν ενοχλεί κανέναν που τα σκάνδαλα και η διαφθορά σε υψηλότατο πολιτικό επίπεδο έχουν κάνει την χώρα μας διάσημη με το χειρότερο τρόπο στα πέρατα του πλανήτη.
Δεν έχει καμία σημασία που και φέτος το χειμώνα δεκάδες πολίτες θα πεθάνουν από πυρκαγιές στα σπίτια τους γιατί δεν θα έχουν τον τρόπο και τα χρήματα να εξασφαλίσουν τη θέρμανση με ποιοτικό και ασφαλή για την ζωή τους τρόπο.
Δεν έχει καμία σημασία που το βιωτικό επίπεδο συνεχώς πέφτει, οι μισθοί χάνουν συνεχώς την αγοραστική τους αξία και σε λίγο η μόνη επιλογή που θα έχουν όσα εκατομμύρια πολιτών απομείνουν θα είναι πράγματι να μένουν σε χαρτόκουτα και σε τσαντίρια.
Σημασία έχει να είναι καθαρή η Βουλή. Να είναι χωρίς συνθήματα το κέντρο της πόλης. Να είναι χωρίς απεργούς πείνας και διαμαρτυρόμενους ο χώρος μπροστά από το μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη».
Στο πλαίσιο αυτό είχες αγχωθεί τότε, ποιος ( δεν μάθαμε ποτέ) και έδωσε εντολή ντροπής μέσα στη νύχτα να έρθει συνεργείο με πιεστικά να καθαρίσει τα ονόματα των 57 νεκρών των Τεμπών από το έδαφος μπροστά από τη Βουλή.
Γιατί σημασία έχει η βιτρίνα. Να την προσέχουμε και να την καθαρίζουμε συνεχώς με κάθε τρόπο ακόμα και με τη γλώσσα.
Σας έχω νέα. Η βιτρίνα έχει ραγίσει και δεν παίρνει επισκευή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η μυρωδιά από τα σκατά βγαίνει από τα ραγίσματα και οι κατσαρίδες συνωστίζονται στο τζάμι επάνω περιμένοντας να σπάσει για να το σκάσουν.
Οι δρόμοι των πόλεων και η Βουλή ανήκουν στο λαό. Υπάρχουν με χρήματα του λαού και για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Και όσοι βρίσκονται εκεί μέσα, οι παλιοί, οι τωρινοί και οι επόμενοι είναι με την άδεια και την ανοχή του λαού. Είναι μουσαφιραίοι και όχι ιδιοκτήτες. Ιδιοκτήτης είναι ο λαός. Καλά θα κάνουν να το θυμούνται. Όλοι. Οι μέσα και οι απέξω.
Πηγή: facebook