Α.Γ Καλλής: Καλώς ήρθες δολλάριο

Διαπιστώσεις, εκδηλώσεις, καταπτώσεις,και ευλογως μεταπτώσεις,ενός πολιτικού κατεστημένου πού συνοστιζεται στα “μπουζουξιδικα”,κάτω από γιγαντοοθωνες με σημαίες ευκαιρίας να ανεμίζουν ως δώρον α- δωρον για το ιερό άγγιγμα τού Μίδα,την πολυπόθητη αναγνώριση (- πιστοποίηση) τής ύπαρξης τών αφρονων
(- αφώνων) κατά τας γραφάς ,μιας κάποιας βίβλου τής Exxon Mobil ανάμεσα σε καουμπόηδες,αγελάδια,και πυραύλους tomaxok…σε μια Ελλάδα όπου ισχύει ακόμη το: “καλώς ήρθε το δολλάριο”,
σε μια Ελλάδα όπου ισχύει ακόμη το: “Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας”,
σε μια Ελλάδα πού ισχύει ακόμη το: ” η Κύπρος κείται μακράν”, σε μια Ελλάδα πού ισχύει το προσφάτως λεχθεν (2021) τού κ. Τασουλα προς τον Γερουσιαστή Μενέντεζ: “Σας παραδίδουμε την Ελλάδα στα χέρια σας”…

Σ’ αυτήν ακριβώς την Ελλάδα ,όπου ο Χατζατζαρης απολαμβάνει τιμές,έχοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στο ιστορικό γίγνεσθαι της χώρας από τον Δίκαιο Αριστείδη,τον Μακρυγιάννη,τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη,τον Νικηταρά,τον Πλαστήρα,την Ηρώ Κωνσταντοπούλου,τον Νίκο Πλουμπίδη,τον Αλέκο Παναγούλη,τον Αυξεντίου…

Αγώνες επί αγώνων, θυσίες επί θυσιών για ένα έργο πού κρατά το ρεκόρ “τηλεθέασης “(αιώνες τώρα)κάτω από διαφορετικές κυβερνήσεις,με ένα κοινό που πεθαίνει ,αναστενεται και ξανά πεθαίνει αργά αλλά σταθερά μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων,με το ίδιο πρόγραμμα ανά χείρας,τα ίδια συνθήματα,τα ίδια όνειρα,τις ίδιες ελπίδες,τις ίδιες διαψεύσεις,τους ίδιους ηγήτορες…
Ένα απέραντο θλιβερό τοπίο, καμένο από ακρη σε άκρη,σαν εκείνο στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,με σκόρπια νεκρά κορμιά, θυσία σ έναν επίχρυσο βωμό δεμένο με κατάρες και πόνο αβάσταχτο , ηρώων πού πίστεψαν ότι η θυσία τους θα έφερνε το πολυπόθητο ξημέρωμα μετά το :
“ακόμη τούτην άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες”στο σκοπευτήριο της Καισαριανής…

Πώς να κοιτάξεις το καταβεβλημένο πρόσωπο σου στον καθρέπτη,και να πεις καλημέρα στην χολέρα των αναμνήσεων,των υπενθυμισεων,των
” κατακτήσεων”μιας μίζερης πραγματικότητας , γέννημα θρέμμα απατεώνων,πάνω σ ένα καράβι χωρίς πηδάλιο και ένα θρόνο αυτοκρατορικό ως μόνιμο δώρο για να θρονιαστουν οι εκάστοτε κατακτητές για τα επόμενα εκατό χρόνια μοναξιάς και απόγνωσης…
Και μετά;;;; Μετά…
Μετά ποιος θα θυμάται;;
Ποιος θα ζει;;
Ποιος θα διεκδικεί τη χαμένη Άνοιξη στα πεδία τών μαζών;;
Ποιος θα τολμά να ονειρευτεί το φως;;
Ποιος θα ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός παιδιού που δεν πρόλαβε να δει τον ήλιο;;
Αγωνιστές με λάβαρα ανά χείρας στα βαθυ τής Ασίας,ιδανικοί κι ανάξιοι, έγκλειστοι σε ιδρύματα( τού κράτους αποστήματα),ανάμεσα σε γνωστικούς επιφανείς προδότες, κλεισμένοι στα έγκατα τής γης , χωρίς φως,νερό και οξυγόνο..

Ραγιαδες …τού Προμηθέα γιοί, νεκροί πριν γεννηθουμε ,πεθαμένοι πριν αναστηθούμε,πάνω σ ένα σταυρό μαρτυρικό να σιγοτραγουδαμε πριν από την τελευταία μας πνοή το…”ήτανε ένα μικρό καράβι αταξιδευτο”…
Άραγε ήταν;;;