120 δόσεις – Άρθρο
Ελένη Σούμμα
120 δόσεις. Και δεν τρέχει κάστανο. 30 ευρώ το μήνα. Τι μας λες! Αυτά αν είσαι νοικοκύρης. Αν τα έπαιξες όλα για όλα, χρωστάς στην εφορία της γειτονιάς, σε μια εφορία στα β.π. και στη ΔΟΥ Αθηνών.
Εγώ τα έπαιξα όλα για όλα. Τα μέτρια για τους μέτριους έλεγα. Ή όλα ή τίποτα. Έζησα με το όλα. Ζω και με το τίποτα. Και βρέθηκαν προτάσεις.
―Να σε στείλω εγώ Καναδά, να δουλέψεις δυο χρόνια για κάμποσα χιλιάρικα το μήνα; Σίγουρα θα ισιώσεις. Θα έχεις και στέγη και διατροφή.
―Τι θα κάνω εγώ εκεί; (Δεν στο κρύβω ότι πέρασε από το μυαλό μου το brazzers.com και τα αψεγάδιαστα κορμιά βαμμένα με αερογράφο.)
―Είναι μια φάρμα, εκτρέφουν σκουλήκια για καλλυντικά. Πρέπει να τα τοποθετείς ζωντανά σε κουτάκια ανά είκοσι.
Κοιταξα τα χέρια μου. Που εχουν καταπιαστεί με τόσα. Οι δείκτες κουνιούνται, μου λένε μην. Χαϊδεύει το ένα το άλλο. Το στόμα είπε τσου.
Που λες στη ρύθμιση, δεν θα μπει μια δόση για την εφορία. Αλλά μια δόση για κάθε εφορία. Δηλαδή μάνι-μάνι 90 ευρώ τον μήνα. Μόνο για ένα δημόσιο χρέος. Αν έχεις και χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία, συν 30 ευρώ το μήνα. Και επειδή είσαι γατόνι. Μπήκες και στο νόμο Κατσέλη «και θα πάρετε τα αρχίδια μου μαλάκες». Το δικαστήριο φτάνει. Ένα 150άρι και καθάρισες. Αν δεν είσαι τυπικός στις δόσεις. Άμεση κατάσχεση. Εννοείται ότι πληρώνεις τα τρέχοντα. Φως. Νερό. Τηλέφωνο. Διατροφή. Διαστροφή (ναι, και αυτή κοστίζει). Έξοδα παιδιού. Θέατρο. Μια μουσική σκηνή. Θάλασσα. Martini bianco. Τα περσινά είναι χιλιοφορεμένα. Τα μαλλιά θέλουν βαφή κάθε 15. Τα νύχια κάθε δέκα. Δεν μετανιώνω.
Όχι ρε σκουλήκια.
