Δυστυχώς Συνηθίσαμε
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στον άνθρωπο από την υποταγμένη συνήθεια. Είναι εκείνο το σημείο μηδέν, που αρχίζεις και κατατεβαίνεις στο χάος του τίποτα. Ενας γάμος, μια σχέση που τραβάει μπροστά από συνήθεια, η φλόγα δεν υπάρχει, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται μέσα στο μυαλό είναι, αμοιβαία κατανόηση. Μια αμοιβαία κατανόηση που τις περισσότερες φορές σημαίνει, τίποτα από αυτά που κάνουμε δεν με γεμίζουν αλλά για κάποιο λόγο που ούτε οι ενδιαφερόμενοι δεν μπορούν να εξηγήσουν, μια εμμονή στο να κάνεις να μοιάζει πετυχημένη την αποτυχία, κατανοείς….
Η συνύπαρξη ενός νέου μέσα σε μια οικογένεια που δεν έχει επικοινωνία. Υπάρχει, κυκλοφορεί, τρώει, κοιμάται, κάθεται στον υπολογιστή, η μαμά του φέρνει τα σιδερωμένα ρούχα, πάει σε καμμιά οικογενειακή συγκέντρωση από αυτές που περιμένει με το ρολόι, μη κόψει φλέβες από την ανία, και συνεχίζει γιατί δεν έχει λεφτά να πάει κάπου μόνος, δεν έχει ξεφύγει ακόμα από τα δεσμά , δεν βλέπει τίποτα που να τον κάνει να πετάξει, και μένει εκεί, από συνήθεια, από μια υποχρέωση που δεν υπάρχει…
Μια παρέα συναντιούνται, λένε μερικές χαζομάρες, μετά ο καθένας βυθίζεται στο κινητό, βγάζει σέλφι να τις δείξει στο άγνωστο κοινό του, γίνεται και λίγο κουτσομπολιό, και κυλάνε οι μέρες παρείζοντας, με φιλίες από αδιάφορες έως επιβλαβείς. Και μετά η επιστροφή στο σπίτι για το επόμενο ραντεβού του Σαββάτου, από συνήθεια.
Ετσι σιγά σιγά ο άνθρωπος συνηθίζει τα πάντα, μέσα σε μια φούσκα που την ονομάζει πραγματικότητα. Συνηθίζει να εισπράττει μισθούς πείνας και καρπαζιές, συνηθίζει να ψηφίζει εκείνους που τον καρπαζώνουν, συνηθίζει να τον εκβιάζουν, να τον τρομοκρατούν, συνηθίζει στα στα τρομο δελτία , στη σήψη, στη διαφθορά, στο συνεχή υποβιβασμό του επιπέδου ζωής του, συνηθίζει να παρακολουθεί ΑΠΡΑΓΟΣ, πολέμους, καταστροφές, εγκλήματα, κάθε ανωμαλία, κάθε διαστροφή, κάθε ανηθικότητα.. συνηθίζει.
Στη όμορφη πατρίδα μας, έτσι απλά, χωρίς κανένα εμπόδιο, τα περίφημα μνημόνια της καταστροφής, το μαζικό ξεπούλημα, ο ξεφτιλισμός ενός ολόκληρου λαού, η δυστυχία, η πείνα, η εγκλήματικότητα, έγιναν συνήθεια. Κοιμισμένοι μέσα στις πυζαμούλες, με ένα τηλε κοντρολ στο χέρι, με δυο καλώδια στα αυτιά, με μια οθόνη, έρμαια της πιο στυγνής μεταμόρφωσης από ανθρώπινα όντα σε ανθρωποειδή που προχωράνε.. από συνήθεια.
Τζόγος, σεξ, ψυχοφάρμακα, στοιχήματα, ηλίθια ινδάλματα, ηλίθιες αντιγραφές ηλιθίων καραγκιόζηδων που πλασσάρονται σαν πρότυπα, και οι φοβεροί νοικοκυραίοι, το σπιτάκι τους, το αυτοκινητάκι τους, τα ρουχαλάκια τους, τα παιδάκια τους, το φαγάκι τους, τη δουλίτσα τους, όλα τα υποκοριστικά μιας φιλοτομαριστικής ασφάλειας στη … φωλίτσα. Αυτή τη φωλίτσα που είναι το τελευταίο καταφύγιο και τα κοράκια που ασελγούν πάνω στη καθημερινότητα ψάχνουν τρόπους να τη βουτήξουν κι αυτή.
Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ, διαχρονικά, χωρίς βήμα παραπέρα, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα. Και γιατί να αλάξουμε? Οι δυστυχισμένοι είναι έρμαια, σέρνονται ποιος τους γ@μάει? όλοι αλλά μην το κάνουμε και θέμα. Οι βολεμένοι? Μια χαρά είμαστε μην το πεις ούτε του Θεού του φιλέσπλαχνου που τα πάντα με σοφία έφτιαξε.
Φωνάζει μια κραυγή σ΄ενα τραγούδι “ξυπνάτε ρε πεθαίνω”, πέθανε είναι η απάντηση. Τι θέλεις να κάνουμε να σε δέσουμε? Φωνάζει άλλη κραυγή “εμπρός να σηκωθούμε από τους καναπέδες” ακούς γυρνάς από την άλλη και χαζεύεις στο καινούργιο αι χάσου. Κάλεσμα για πορεία? πέντε έξι νοματαίοι παριστάνουν την περιφορά του επιταφείου. Κάλεσμα για black friday ποδοπάτημα. Χαμός ποιος θα προλάβει να πάρει το καινούργιο παιχνιδάκι. Γύρω χαμός, η ανθρωπότητα καταρρέει με ταχύτητα φωτός στο απόλυτο σκοτάδι, και τι θέλεις να κάνουμε να βγούμε έξω σαν τους τρελλούς?
Η ζωή μια αποτυχημένη σχέση, που τη κερατώνεις, τη φουσκώνεις ψέμματα, την υποβιβάζεις, ασελγείς επάνω της χωρίς τύψεις, η πουτάνα σου για να περνάει η μίζερη καθημερινότητα σου που την έχεις μεταφράσει στο μυαλό σου όπως σου κάθεται. Νοικοκυριό, ο αντρούλης μου η γυναικούλα μου, τα παιδάκια μου και το μικρό σπίτι στο λιβάδι μέσα στο βόθρο.
Καμιά φορά σκας μύτη στη κάμερα μπροστά, για τα μερικά δευτερόλεπτα που θα πεις τη παπαριά σου και λες “ολοι το ξέραμε αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε” Κάποιες άλλες φορές εκφέρεις γνώμη μέσα στην πλήρη αμορφωσιά σου, στη κοσμάρα σου, για τη ζωή των άλλων, όταν εκείνη παίρνει διαστάσεις συμφοράς που ικανοποιούν τα διαφημιστικά που θα πέσουν την ώρα που η χαζογκόμενα που παριστάνει τη δημοσιογράφο θα έχει πει με το χαμόγελο το αστραφτερό πως άλλο ένα παιδί βιάστηκε, μαρτύρησε, δολοφονήθηκε και πετάχθηκε στα σκουπίδια. Πως κάποιος πόλεμος έχει περάσει τα όρια της φρίκης και θα βλέπεις τα πτώματα σωριασμένα στα ερείπια πριν σου προτείνουν ένα καλό ινστιτούτο που θα σου στρώσουν τα βυζιά και τους κώλους.
Συνηθίζεις να ακούς εναλασσόμενα για θηριωδίες και για λευκάνσεις πρωκτού, για εγκλήματα πάνω σε αθώα πλάσματα κι ένα καινούργιο έξυπνο τηλέφωνο που έχει γαμάτη κάμερα, συνηθίζεις να αγνοείς ότι σπουδαίο έχει να σου παρουσιάσει ένα βιβλίο, ένα μουσείο, ένας πίνακας ζωγραφικής, μια διάλεξη από κάποιο σημαντικό άνθρωπο, ειδήσεις εκείνων που ακόμα αγωνίζονται, ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά γράμματα, για να δεις ένα μάτσο ηλίθιους να παρελάζουν λέγοντας μαλακίες.
Δυστυχώς συνήθισες να είμαστε σκιές στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής . Κι αυτή η συνήθειά σου είναι σαν ιός που μολύνει ότι σε πλησιάζει. Η παραίτησή σου είναι μια αρρώστια που απλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και αφήνει πλέον ανενόχλητα τα καθάρματα να κάνουν παιχνίδι όπως γουστάρουν. Σε λίγο θα σου κλέβουν και κομμάτια από πάνω σου ρε μαλάκα κι εσύ θα ψοφάς χωρίς ποτέ να καταλάβεις ούτε γιατί γεννήθηκες ούτε γιατί πεθαίνεις.
Η φάρμα των ζώων καλά κρατάει, κορωνίδα της δημιουργίας, πνευματικό τεμπελόσκυλο. Ζήσε στη φωλίτσα σου και μη κυκλοφορείς πολύ γιατί υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι ακόμα που προσπαθούν να διατηρήσουν συνείδηση και σεβασμό για τη ζωή και ενοχλείς. Ψήσε τα κοψίδια σου, πιές τις μπύρες σου, άραξε τη κοιλάρα σου στο καναπέ και παρακολούθησε υπομονετικά πως θα γ@μίσουν τα παιδιά σου. Θα είναι σούπερ το θέαμα.
Κι αυτά που γράφω εγώ τώρα , ξέρω τι θα πεις. Δεν μας χέζεις με τη μιζέρια σου. Η όπως ένα ευγενικό μήνυμα που είχα λάβει “καμμιά πατσαβούρα αγ@μητη θα είσαι για να τα λες όλα αυτά” γιατί υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι ηλίθιος. Να μην το ξέρεις.
