Πως να αναζητήσεις την αλήθεια, αν νομίζεις πως ήδη την γνωρίζεις;

Πόσοι είναι διατεθειμένοι να ξεκινήσουν ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό? Ελάχιστοι. Η πλειοψηφία σχεδιάζει το κάθε ταξίδι ένα χρόνο πριν μη μείνει τίποτα χωρίς να το έχει προβλέψει…
Φωνάζουμε για την αποχαύνωση της τηλεόρασης. Είναι τελικά αποχαύνωση ή είναι ακριβώς ο τρόπος έκφρασης, ο τρόπος σκέψης των περισσότερων?

Φωνάζουμε για τη κοινωνική αδικία, τις άνισες ευκαιρίες, τις μίζες, τις κομπίνες, τη σαπίλα που υπάρχει γύρω μας, αλλά τελικά η πλειοψηφία ζει πράγματι άβολα με όλα αυτά ή είναι όλα αυτά?
Το ίδιο φωνάζουμε για την αποχαύνωση των μαζών, το κοίμισμα των μυαλών, τις διάφορες προπαγάνδες, τη συνεχή κοροϊδία σε όλα τα επίπεδα. Για ποιους όμως όλα αυτά είναι κοροϊδία? Ο αποχαυνωμένος έχει αντίληψη της αποχαύνωσης ή είναι το πουκάμισο που έμαθε να εφαρμόζει κι έξω άπαυτό νοιώθει απλά γυμνός?
Δεν είμαι βέβαιη αν ο διπλανός μου ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο ή ένα κόσμο όπου να τη βγάζει καλύτερα εκείνος…..
Δεν είμαι βέβαιη αν ο υπαλληλάκος των 700 ευρώ είναι έτοιμος να κάνει τη μεγάλη του επανάσταση, ή αν ετοιμάζεται να κάνει τη μεγάλη του κομπίνα για να ξελασπώσει…
Δεν είμαι βέβαιη αν ο τηλεορασόπληκτος που κοιτάζει με προσοχή τον κάθε τηλεοπτικό μαλάκα τον βλέπει σαν μαλάκα ή απλά ονειρεύεται κι εκείνος κάποια λεπτά δημοσιότητας….

Θέλουν αλήθεια να αλλάξουν? Και να γίνουν τι? Γνωρίζουν κάτι περισσότερο από αυτό που έχουν καταντήσει?
Η μεγάλη επιτυχία του συστήματος δεν είναι μόνο ότι έφτιαξε νόμους κομμένους ραμμένους στα μέτρα του, είναι ότι διαμόρφωσε τέτοιες συνειδήσεις που να βλέπουν αυτούς τους νόμους σαν σωστούς, και στη χειρότερη περίπτωση να θέλουν το πολύ πολύ να διορθώσουν τις «ατέλειες» κι αυτό να το ονομάζουν επιτυχία.
Το πολιτικό σύστημα, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πλήθος καλά εκπαιδευμένων χειραγωγών, που πέτυχε τελικά αυτό ακριβώς που επεδίωξε φυσικά με την ευγενική συμπαράσταση των αυτόκλητων θρασύτατων εκπροσώπων του δημιουργού του σύμπαντος!! που βάδιζαν πάντα μαζί χεράκι χεράκι.

Σκοτάδι. Και κάτι χειρότερο από την άγνοια. Γνώση ψεύτικη. Γιατί ένα άδειο κεφάλι έχει περιθώριο ακόμα να γεμίσει, ένα γεμάτο κεφάλι όμως από απάτες δεν έχει χώρο να δεχτεί τίποτα άλλο. Είναι οι κοινωνίες που έχουν πλημυρίσει από ανθρώπους γεμάτους βεβαιότητες πως αυτό που βλέπουν, αυτό που τους λένε, αυτό που υποχρεώνονται να κάνουν είναι ο μόνος σωστός δρόμος.
Ο άνθρωπος πλέον δεν μπορεί να πλησιάσει στο ελάχιστο αυτό που κρύβεται μέσα του σκέψου τι γίνεται με τα υπόλοιπα. Μέσα κι έξω έχουν υποστεί μια μόλυνση στη πλειοψηφία μη αναστρέψιμη. Ολική λοβοτομή. Τόσο επιτυχημένη που ακόμα κι αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους «επαναστάτη» δεν μπορούν να πετάξουν πέρα από τα καλούπια που πασχίζουν να ανατρέψουν, γιατί που να πάνε?

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία να κατεβάσεις τον άνθρωπο στο επίπεδο ενός αριθμού. Τότε εύκολα μπορείς να τον αφανίσεις χωρίς τύψεις, ακόμα πιο εύκολα μπορείς να τον αφανίζεις κάθε μέρα.Ο Γιώργος δεν έχει συνείδηση τι ακριβώς είναι. Δεν ψάχνει για την ουσία της ζωής. Το νοημά της. Προτιμά να παίρνει από τα έτοιμα νοήματα. Δεν είναι πολίτης. Είναι πελάτης.
Κι έχει διάφορες ιδιότητες που τον προσδιορίζουν. Είναι ο γιός του Νίκου, ο άντρας της Καίτης, ο πατέρας του Κώστα, το ΑΦΜ, το τάδε δελτίο ταυτότητας, το τάδε νουμερο στο ΙΚΑ, ο ένας εκ των τόσων χιλιάδων συνταξιούχων, ο ένας από τους τόσους χιλιάδες βασάνηδες. Αλλά στην ουσία αυτά ξέρει κι ο ίδιος. Έχει μάθει να αυτοπροσδιορίζεται όπως οι δυνάστες του ορίζουν σε κάθε εποχή. Αυτά είναι τα πλαίσια του. Η ζωή του.

Τρεις άρχοντες απόλυτοι κυρίαρχοι . Το χρήμα, η παντοδύναμη επιστήμη και τα ψεύτικα ιερατεία. Το κόκκαλο που σέρνει από τη μύτη το σκυλάκι, οι θεοί της γνώσης, και οι λυτρωτές της ψυχής. Σε αρρωσταίνω σε μια ατέλειωτη κούρσα απληστίας, σε γιατρεύω με ψευτοφάρμακα, κι αφού σε γονατίσω, ευλογώ το πτώμα σου.
Διάβασα σ΄ενα βιβλίο μια φράση και τη γράφω εδώ, ίσως συνοψίζει όλα αυτά που προσπαθώ να σας πω…
«Τι πιο θλιβερό για μια κοινωνία πού θεωρεί τις πνευματικές αλήθειες όχι σαν την ουσία της ζωής, αλλά απλά σαν μια άλλη άποψη….»
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν αυτός ο μεταλλαγμένος άνθρωπος σε οικόσιτο κατοικίδιο, θα μπορούσε να αντέξει το σοκ της αλήθειας. Αν θα άντεχε το βρεφικό μυαλό του, το πέταγμα έξω από το ροζ συνεφάκι. Αν θα αντέξει σε αυτό που έρχεται με ταχύ βήμα. Ζούμε στην εποχή που μοιάζει με το παραμύθι του ψεύτη βοσκού και του λύκου. Εχει ήδη φωνάξει ψέμματα ο βοσκός τις φορές που του αναλογούσαν και τώρα φθάνει στ΄αλήθεια ο λύκος και κανείς δεν θα τον πιστέψει. Ολο αυτό το συνάφι που θεωρεί τον ευατό του παντοδύναμο θα καταρρεύσει χειρότερα κι από ένα χάρτινο πύργο.
Θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει, και πολλές φορές αναρωτήθηκα, πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους… πολύ φοβάμαι πως σύντομα το ερώτημα μου θα απαντηθεί.

Νομίζω πως το πιο ωραίο πράγμα σ’ αυτό τον κόσμο είναι η ανικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να συνδυάσει σωστά όλα τα περιεχόμενά του. Ζούμε κυριολεκτικά πάνω σ’ ένα νησί ψυχρής άγνοιας, στη μέση ενός ωκεανού αοριστίας, και δεν είμαστε πλασμένοι για πολύ μακρινά ταξίδια. Οι επιστήμες, καθεμιά τραβώντας προς τη δική της ξεχωριστή κατεύθυνση, κατάφεραν για το λόγο αυτό να μας βλάψουν ελάχιστα. Μια μέρα όμως, το σωστό ταίριασμα των διάφορων ψηγμάτων ασύνδετης γνώσης θα ανοίξει τόσο πλατιές λεωφόρους μιας τρομερής πραγματικότητας και θα καταδείξει τόσο τραγικά την απελπιστική μας θέση, που είτε θα παρανοήσουμε από τη βία αυτής της αποκάλυψης, ή θα δραπετεύσουμε μακριά από τη θανάσιμη αυτή φώτιση, οπισθοχωρώντας στην ειρήνη και την ασφάλεια ενός καινούριου μεσαίωνα.
H.P.LOVECRAFT