Κυριακή, 13 Οκτωβρίου, 2024
ΑΡΘΡΑΚΟΙΝΩΝΙΑ

Επιλεκτική Αντίληψη, οι Συνένοχοι στο Έγκλημα

Η εκπαίδευση στην ανοχή, ξεκινάει από πολύ νωρίς, η σιωπηλή αποδοχή των εγκλημάτων που διαπράττει ο άνθρωπος, πάνω σαυτό το πλανήτη, είναι η μήτρα που θρέφει συνεχώς τέρατα όλο και πιο αδίστακτα. Πάνω στο πλανήτη, την ώρα που πίνουμε κάπου ήσυχοι το καφέ μας, που απολαμβάνουμε ένα πιάτο φαΐ, ή που περνάμε το χρόνο σε κάποια δουλειά, σε κάθε γωνιά που δεν βρίσκεται στο οπτικό μας πεδίο, συντελείται κάποιο έγκλημα. Τα προϊόντα του εγκλήματος τις περισσότερες φορές βρίσκονται επάνω μας.



 

Είναι η κρέμα που φοράει στη μούρη της η κυρία για να μαζέψει τις ρυτίδες για την κατασκευή της οποίας μπορεί να έχουν υποφέρει αβάσταχτο πόνο διάφορα ζωάκια.

Είναι το κινητό που κρατάει ξέγνοιαστος ο έφηβος για να παίζει παιχνίδια, φτιαγμένο από χεράκια που μάτωσαν στα μεροκάματα του τρόμου.

Είναι η σοκολάτα που απολαμβάνει το γελαστό παιδάκι που κάπου έχει μερικές σταγονίτσες από αίμα αναμεμειγμένο με το κακάο από κάποιο παιδάκι που δεν θα γευτεί ποτέ το προϊόν στο οποίο οφείλει τη σκλαβιά του.

Είναι η μπριζόλα που γεύεται εκείνο το ζευγάρι στο σικάτο εστιατόριο που μυρίζει κάτι από το τρόμο της αθώας θυσίας.

Είναι οι κοπελίτσες που δείχνουν τα όμορφα σωματάκια τους , οι λεγόμενες γλάστρες, στις οθόνες της αποχαύνωσης και που ίσως αργότερα ανακαλύψουμε πως ήταν θύματα ξυλοδαρμών ή βιασμών, οι εξαφανίσεις παιδιών που ποτέ κανείς δεν θα μάθει τι απέγιναν, ίσως κάποιος σκηνοθέτης δημιουργήσει μια ταινία όπου θα αναφέρει το δράμα του εμπορίου σάρκας και θα το κοιτούν οι θεατές τρώγοντας ποπκορν και σχολιάζοντας πόσο θλιβερό είναι.

Είναι ο άνεργος της διπλανής πόρτας, ο άστεγος στην είσοδο του μετρό ή κάτω από τη γέφυρα, είναι εκείνη η μορφή που ψαχουλεύει τα σκουπίδια, η φασαρία που γίνεται στο διπλανό διαμέρισμα και μια γυναίκα ή ένα παιδί που φωνάζουν βοήθεια, χωρίς κανείς να ακούει, είναι οι ειδήσεις φρίκης που κάθε μέρα στολίζουν την ενημέρωση του φιλήσυχου πολίτη, με εγκλήματα αφάνταστης φρίκης, αναφορές σε ξεπουλημένες κυβερνήσεις που διοικούνται από μαφιόζικα κυκλώματα, ιερές εκκλησίες που κρύβουν ανωμαλία και διαστροφή, καλλιτέχνες παιδεραστές, μητέρες που βασανίζουν τα παιδιά τους, παιδάκια που ξυλοφορτώνουν τον συμμαθητή, γόνοι πλουσίων οικογενειών που σπάνε πλάκα να ασελγούν πάνω στις ζωές των άλλων, φανατισμένοι τρελαμένοι κάθε είδους που εκπαιδεύονται να είναι τραμπούκοι, εκτελεστές, πόλεμοι που αφήνουν ερείπια και θάνατο και εκατομμύρια ξεσπιτωμένους, κράτη που υπομένουν εμφυλίους, αποκλεισμούς, λιμούς, γενοκτονίες…..

Όλα αυτά είναι δίπλα μας. Γύρω μας. Έχουμε μια επιλογή, να τα γνωρίζουμε ή και να μην τα γνωρίζουμε αρκεί να αποφασίσουμε πως είναι «παράπλευρες απώλειες» ενός απατηλού κατασκευάσματος που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός, και που πλέον οι εναπομείναντες με ελάχιστη αιδώ, άνθρωποι, δεν έχουν άλλη ελπίδα, παρά να περιμένουν η ίδια η φύση να αποβάλλει αυτό το έκτρωμα από πάνω της…

Γιατί ο μέσος απλός άνθρωπος, έχει δημιουργήσει την ιδέα πως «εκείνος δεν φταίει». Είναι ο αθώος κάτοικος σε μια γειτονιά εγκληματιών. Ο ανήμπορος, το φτωχό προβατάκι που μπορεί να βοσκάει το χορταράκι του, ευχόμενο να περάσει αόρατο το υπόλοιπο του βίου του, και να μην το ‘’ανακατέψουν’’ κάπου που θα πονέσει. Αυτό που είναι ευτυχισμένο γιατί το δικό του παιδί τρώει, παίζει, και δεν βρίσκεται σε αφίσα ανακοίνωση εξαφάνισης.

Όλη μου τη ζωή μού ‘βγαινε η ψυχή

κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.

Να ‘ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί

και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,

κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.

Υπάρχει ένα σημείο που ονομάζεται «πάτος»…

Εκεί βρισκόμαστε.

Κάποιοι θα πατήσουν δυνατά και θα κάνουν κάθε προσπάθεια να βγουν «έξω», να ζήσουν ‘’αλλιώς’’ εκείνοι που θα σπάσουν τις αλυσίδες της ντροπής, της ανούσιας ύπαρξης με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν θα πρέπει να σπάσουν κάθε δικλείδα ασφαλείας, οι υπόλοιποι θα πνιγούν στη λάσπη, τη βρώμα, τη σαπίλα που θα τους ρίξουν με φτυαριές πάνω τους εκείνοι που τους θεωρούν απλές κατσαρίδες…. Θα περάσουν από την ασήμαντη ύπαρξη στην σιωπηλή ανυπαρξία.

Εσύ πάλι συνέχισε να ασχολείσαι με κόμματα, ομάδες, φίλους και αντιπάλους, δεξιούς, αριστερούς ή ότι άλλο…

Στο κάτω κάτω αν είσαι κ@λόφαρδος, μπορεί και να φτάσεις μέχρι την ώρα που θα κάνεις το μεγάλο ταξίδι, χωρίς να έχει συμβεί τίποτα τραγικό στην ήσυχη ζωούλα σου, και χωρίς να έχεις κάνει γενικότερα τίποτα για να ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙΣ τα αγαθά που απόλαυσες ΑΓΝΩΟΝΤΑΣ το αληθινό κόστος μέχρι να φτάσουν στη κοιλιά σου ή στην αυλή της μικρής φωλίτσας σου.

Επίσης από τη στιγμή που είσαι μικρός και με ημερομηνία λήξης, χέστηκες τι θα γίνει με τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου στη κόλαση που τα αμόλησες… Εύχεσαι να είναι κι αυτά κωλόφαρδα και να κάνουν επίσης ΤΙΠΟΤΑ.

Ο πλανήτης σπαράζει, με όλα τα ζωντανά που κατοικούν πάνω του. Οι τύραννοι παρελάζουν ανενόχλητοι πάνω στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας. Η δική μας πατρίδα οδεύει με ταχύτητα μέσα από μια γενικευμένη πνευματική εξαθλίωση, στο τελικό ξεπούλημα. Αύριο τα παιδιά που θα γεννηθούν δεν θα κατοικούν στην Ελλάδα, αλλά στην αποικία των καταραμένων. Εργάτες της μιας δεκάρας, στη δούλεψη ξενόφερτων “επενδυτών”, υπό την ηγεσία κυβερνήσεων, ομοίων με τους αφρικανούς φυλάρχους που ξεπουλάγανε σκλάβους τους λαούς τους. Οτι κατορθώσουμε να κάνουμε είναι ΤΩΡΑ. Σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΥΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΤΩΡΑ.

fantastikeskatastaseis