Η οργή της κοινής γνώμης για τα τρία παιδιά στην Πάτρα
Κρυσταλία Πατούλη
Η οργή της κοινής γνώμης δεν έχει προκληθεί μόνο από τα -προς διερεύνηση- ειδεχθή εγκλήματα. Κυρίως έχει προκληθεί διότι υπάρχει η έντονη αίσθηση πως δεν υπάρχει κράτος προστασίας για τα παιδιά, αλλά ένα άκρως καθυστερημένο κράτος διεκπεραίωσης μονίμως εκ των υστέρων. Το τραγικό θέμα είναι κυρίως και άκρως πολιτικό.
Το κράτος στον 21ο αιώνα αντιμετωπίζει ακόμα τα παιδιά ως αντικείμενα και δεν τους παρέχει καμία προστασία;
Για να πάρεις έστω και ένα αυτοκίνητο χρειάζεται να περάσεις από εξετάσεις. Για να γίνεις γονιός η πολιτεία δεν απαιτεί τίποτα, εκτός βέβαια από τη φορολογική σου δήλωση.
Κατόπιν εορτής και κατόπιν τραγωδιών, η κρατική μηχανή πέφτει επάνω σε υποθέσεις μόνο για την εξιχνίασή τους, αλλά όχι πάνω σε αυτόν που προετοίμασε το κάθε έγκλημα και το άφησε εύκολα να συμβεί, δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό της.
Ενδοοικογενειακή βία, γυναικοκτονίες, κακοποίηση παιδιών μέσα στις οικογένειές τους, μπούλινγκ στα σχολεία, βία ανηλίκων, αλλά απουσία πρόληψης και υποστήριξης σε οικογένειες, σε γονείς, σε εκπαιδευτικούς και δομές, εκ των προτέρων.
Δεν υπάρχει ούτε ένα σποτ για την πρόληψη της ψυχικής υγείας, για τη βοήθεια και την υποστήριξη του κάθε ανθρώπου (και κυρίως γονιού) ώστε να ενδυναμωθεί και να αποκτήσει εφόδια για να αντιμετωπίσει τις ευθύνες της ζωής του.
Δεν υπάρχει καμία ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ, όπου δύο γονείς όταν αποφασίζουν να κάνουν παιδιά και οικογένεια να θωρακίζονται με γνώσεις και εμπειρίες, να υποστηρίζονται, για να προλαμβάνονται –όσο μπορεί να συμβεί- κάθε είδους τραγωδίες.
Δεν υπάρχουν σε όλες τις δομές που φιλοξενούνται παιδιά, είτε είναι σχολεία, είτε παιδικοί σταθμοί, είτε οτιδήποτε, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, υποχρεωτικά.
Δεν υπάρχει ακόμα στον αιώνα μας, πρόληψη της βίας και της κακοποίησης, μέσα στον πυρήνα της κοινωνίας που είναι η οικογένεια.
Η απαξίωση αντιμετώπισης ακόμα και σήμερα, της απουσίας ορίων και αξιακών συστημάτων, π.χ. της απουσίας του πατέρα από την οικογενειακή εστία, και η εστίαση της συνεπιμέλειας μόνο μετά τον χωρισμό, δηλαδή ξανά κατόπιν εορτής, είναι επίσης απορίας άξιο.
Η απριόρι πεποίθηση ότι μια γυναίκα που επειδή γεννάει ένα παιδί είναι και ο παντοτινός πανταχού παρών φύλακας άγγελός του, ενώ ο πατέρας του μπορεί να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται όπως λάχει, και το στερεότυπο ότι όποιος κάνει οικογένεια μεταμορφώνεται άρδην ως άλλος ένας αθώος κυρ Παντελής, είναι πολύ βολικά για ένα κράτος που το μόνο που το νοιάζει κυρίως είναι να αισχροκερδεί ακόμα και από το νερό που πίνουν τα παιδιά του ή το ρεύμα για το φαί του καθημερινού τραπεζιού.
Η οργή της κοινωνίας δεν είναι λοιπόν μόνο για τα εγκλήματα που στέλνουν αθώες ψυχές στον τάφο.
Η οργή της κοινωνίας είναι κυρίως γιατί ζούμε σε ένα εχθρικό κράτος απέναντι στο παρόν και κυρίως ΜΕΛΛΟΝ, που είναι τα ίδια τα παιδιά, που τα θυμάται μόνο για να εισπράξει χρήμα με κάθε τρόπο. Ένα κράτος που αφήνει αθώες ψυχές στο έλεος του κάθε ανεπαρκή, ανώριμου, ή και διαταραγμένου γονιού, που πιθανότατα ήταν παιδί επίσης ανεπαρκών, ανώριμων ή και διαταραγμένων μανάδων και πατεράδων, που η πολιτεία τούς άφησε να γεννοβολάνε μόνο για να λύσουν το δημογραφικό του πρόβλημα, αδιαφορώντας για τα προβλήματά τους και τις συνθήκες της διαβίωσής τους.
Η τραγική αυτή ιστορία των τριών πεθαμένων παιδιών, μας φέρνει απέναντι στις μαύρες τρύπες του πολιτικού, κοινωνικού και κρατικού μας οικοδομήματος, καθρεφτίζοντας τις αναπηρίες του.
Η τραγική ιστορία των τριών παιδιών, άνοιξε -ας ευχόμαστε- μια ρωγμή στον τσιμενταρισμένο τοίχο που βρίσκονται τα κακώς κείμενα ενός κράτους που μπορεί να μπήκε τσάτρα πάτρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν είχε τον απαιτούμενο πολιτισμό, για να λέγεται Ευρωπαϊκό.
Τα προβληματικά θέματα πολλά, τα αγκάθια άλλα τόσα, και τα πολιτικά ζητούμενα άπειρα, για να ζήσουμε κάποτε σε ένα φιλικό κράτος πρόνοιας που θα σέβεται τη ΖΩΗ. Που θα υποστηρίζει ουσιαστικά -και εκ των προτέρων- όσους θέλουν να την σεβαστούν, να την τιμήσουν και να την αναπαράγουν, προλαμβάνοντας κάθε είδους εγκλήματα.
Γι’ αυτό τα τρία αδικοχαμένα παιδιά δεν είναι τυχαία πρώτο θέμα στις ειδήσεις, των ελληνικών ΜΜΕ και παγκοσμίως. Γιατί αν δεν μπορούμε να προλάβουμε το κακό, αν δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε, αν δεν μπορούμε να το θεραπεύσουμε, αν ΔΕΝ μπορούμε να ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ το ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ, που λέει και το τραγούδι…
