Άφησες το φόβο να αποφασίζει για το μέλλον σου
Σκαλίζοντας στα ντουλάπια καμιά φορά βγάζω κείμενα αραχνιασμένα , τα λέω έτσι γιατί με φοβίζουν όταν ανακαλύπτω πως δεν σάπισαν αλλά επιμένουν να είναι σαν να έγιναν τώρα μόνο σκεπασμένα με σκόνη και μια μυρουδιά ενοχλητική. Μυρουδιά από έναν αέρα που δεν είναι καν εκείνος ο κελαρίσιος, εκείνος που κρύβει μέσα του αρώματα από τα παλιά. Ενα στείρο αεράκι, γεμάτο από χαρτοπόλεμους για μασκαρεμένα μυαλά. Ασχημο πράγμα να τρέχουν όλοι να βρουν τις επόμενες αλήθειες χωρίς να έχουν καταλάβει τις προηγούμενες.
Μάρτης του 2008 ήταν, το μνημόνιο θα έκανε την εμφάνισή τους ως νέος θεός της νέας τάξης ένα χρόνο αργότερα. Κι εγώ τότε θυμάμαι μύριζα στον αέρα, ότι και τώρα. Κάποιο ψεύτικο θεό να καταφθάνει.
ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ..
Λες κι η ζωή είναι ιός, που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και πρέπει να τη βάλουμε σε καραντίνα..
Η αυταπάτη ότι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για να πιαστεί πάλι η στιγμή απ΄ την αρχή χωρίς ρίσκο… Λες κι οι στιγμές είναι πρόβες για το έργο που θα παιχτεί αργότερα…
Οτι περνάει χάνεται. Το άγγιξες. Εγινε ένα με σένα. Για τη χαρά ή τη λύπη.
Το φοβήθηκες, οχυρώθηκες πίσω απ΄ τους φόβους? Το σκασες πάλι ?
δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά στο δρόμο σου…. Μόλις τώρα ήταν, κιόλας έφυγε…
Ολη η ζωή είναι οι στιγμές που μόλις χάθηκαν. Αφήνεις χωρίς ενοχές τους κλέφτες των ονείρων σου να κατοικούν στο σπίτι σου. Μοιράζεσαι μαζί τους το πρωινό καφέ σου. Ζεις υπό κηδεμονία.
Πληθαίνουν γύρω μας οι άνθρωποι που δεν φοράνε δικό τους σχήμα.
Θολοί, περιορισμένοι σε τέσσερα-πέντε κλισέ…
Μόνιμα φυλακισμένοι στα μπουντρούμια μιας ψυχής που αγνοεί την ίδια της την ύπαρξη.
Περιορισμένοι να κολυμπάνε σε απόνερα που παριστάνουν τις θάλασσες.
Στην ασφάλεια που δίνουν τα μικρά και μεγάλα ζωτικά ψέματα.
Στη αγωνία μήπως δεν κρατήσουν τη θεσούλα τους σ΄αυτό το κόσμο.
Στις αγορές επιλεγμένων προϊόντων κατόπιν υποδείξεως..
Στις κατασκευασμένες εντός των τειχών αλήθειες
να μη ξεφεύγει τίποτα απ΄ τον έλεγχο.
Ανθρωποι που κι ο ίσκιος τους προκαλεί ενόχληση γιατί ξύνει τους φόβους τους.
Τι θλιβερός, ένας τόπος που δεν τον ταράζει κανένας αέρας, παρά μόνο η ρύπανση των
εξατμίσεων.
Οι καρδιές είναι από αίμα. Χτυπάνε, πληγώνονται, γιατρεύονται.
Σταματούν μονάχα όταν φτάνει στο τέλος το ταξίδι.
Οι χάρτινες καρδιές δεν ταξιδεύουν καν.
Στο πάγκο του μαγαζιού έχουν μείνει απούλητα, όλα εκείνα που υπενθυμίζουν πως υπάρχει λόγος σοβαρός που ζούμε, και ο μόνος λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι για να τον ανακαλύψουμε.
Αποφεύγω συστηματικά στη ζωή μου τους ανθρώπους που προσποιούνται χαμόγελα χωρίς να καταφέρνουν ποτέ να γελάσουν αληθινά.
Κάπου είχα διαβάσει κάτι καλό.. “το πρόβατο περνάει όλη τη ζωή του με το φόβο του λύκου και στο τέλος το τρώει ο βοσκός…”
Οι ποιμένες ακονίζουν τα μαχαίρια, ήρθε η ώρα της μεγάλης σφαγής, όμως υπάρχει η τηλεόραση για να σε διαβεβαιώνει πως ο θόρυβος που ακούς είναι άνευ σημασίας, και να σου δείχνει με το δάχτυλο πως ο κίνδυνος προέρχεται από το πρόβατο που άνοιξε τη πόρτα….
