Η επική τούμπα ενός ανίκανου κράτους
Λίλα Μήτσουρα
Σαφώς είναι καλό, σε ένα κράτος να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις όταν συμβαίνουν φυσικά φαινόμενα.
Σαφώς είναι καλό, να στέλνονται τα μηνύματα του 112.
Σαφώς είναι καλό, να έχουμε αλυσίδες στο αυτοκίνητο για παν ενδεχόμενο, δεν χρειάζεται τιμωρία-πρόστιμο για να μάθουμε το σωστό, νομίζω ότι πρέπει από μόνοι μας να έχουμε μεριμνήσει.
Και φυσικά πρέπει να ξέρουμε να τις βάλουμε, αν είμαστε οδηγοί.
Αυτό που δεν είναι καλό όμως, είναι ότι κατεβάζει ρολά μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, στην πρώτη αναμενόμενη και απόλυτα λογική, λόγω εποχής, κακοκαιρία!
“Τα κλείνω όλα, δουλέψτε από το σπίτι, μη μετακινείστε και αφήστε μας στην ησυχία μας” δεν είναι η λύση.
Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας οι πολίτες και απαιτούμε να τις αναλάβατε και σεις οι κρατικοί λειτουργοί.
Ο ” ο σώζων εαυτόν σωθήτω” δεν είναι πολιτική ενός κράτους που κυριολεκτικά έχει αφήσει στον άσσο τους πολίτες του από τη φορολογία και την ακρίβεια!
Κάποια στιγμή αυτό που θα πρέπει να κάνουμε εμείς οι από κάτω που επιτρέψαμε να μας φέρονται σαν πολίτες β κατηγορίας, σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, είναι να αναλάβουμε και την ευθύνη των επιλογών μας και επιτέλους να μάθουμε σε ποια κοινωνική τάξη ανήκουμε.
Καιρός είναι να εξελιχθούμε ως άνθρωποι και να κάνουμε το βήμα εκείνο που θα αλλάξει το τρόπο που σκεφτόμαστε. Για τον ίδιο μας τον εαυτό, τα παιδιά μας, τους συνανθρώπους μας.
Έχουμε ευθύνη, μεγαλύτερη από το να έχουμε αλυσίδες στο αμάξι.
Έχουμε την ευθύνη, να έχουμε ένα κράτος, μια χώρα που να μας αγαπά και να μας νοιάζεται.
Γιατί εδώ στο πρώτο πρωτευουσιάνικο χιόνι ,το κράτος τρώει επική τούμπα και είναι ανίκανο να σηκωθεί ή μάλλον αρνείται.
Και οι κύριοι που έχουν εκλεγεί από μας, ο πληθυντικός είναι ευγένειας και μόνο, κάθονται αναπαυτικά στα ζεστά παλάτια τους.
Όσο εμείς παλεύουμε να επιβιώσουμε, πληρώνοντας πρόστιμα γιατί την απερισκεψία μας, να εκλέγουμε “βασιλιάδες” που ζουν εις βάρος μας, ενώ εμείς αργοπεθαίνουμε αποκλεισμένοι στο πρώτο χιόνι, πληρώνοντας τις πανάκριβες κορώνες τους.
Μόνο ο λαός σώζει τον λαό.
Ας το εμπεδώσουμε…
