Μπες στη ψυχολογία τους…
…Αν έχεις όρεξη να σπαταλήσεις φαιά ουσία.
Ενώ έχει βγει ανακοίνωση από τα αφεντικά «καταργείται η υποχρεωτικότητα της μάσκας» τα άριστα πλέον εκπαιδευμένα πειραματόζωα, ξεπερνούν το «κάποιος με διατάζει και το κάνω» και περνάνε στη φάση, «θα συνεχίσω να κάνω αυτό που με έμαθε το αφεντικό μου να κάνω, ακόμα κι αν δεν μου το ζητάει πια». Είναι εντυπωσιακό, είναι κάτι που παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση στο Τρούμαν σόου. Αυτό και μια σωρεία άλλων πειραμάτων που δυστυχώς είναι όλα επιτυχημένα.
Γυρίστε τα κεφάλια στη τάδε είδηση, κλάψτε, οργιστείτε, εντάξει τώρα έληξε, γελάστε και χτυπήστε τα χέρια χαρούμενοι, όπα τώρα έχουμε άλλο σοβαρό, κάντε πρόσωπο σκυθρωπό, οκ πέρασε, ξεφυσάτε ελεύθερα. Μιλάμε για μια κατάσταση θεάτρου σκιών, όπου ο κάθε καραγκιόζης μπορεί να κάνει κάτι μόδα, ο κάθε ανώμαλος μπορεί να βρει βήμα, κι ο κάθε απατεώνας μπορεί να παριστάνει το σωτήρα.
Πόση ασφάλεια μπορεί να νοιώθει κάποιος στα δεσμά του? Άνθρωποι γύρω μας δεν είναι τίποτα άλλο πλέον από καναρίνια συνηθισμένα σε ένα κλουβί που ακόμα κι αν τους ανοίξεις το πορτάκι δεν πρόκειται να πετάξουν μακριά. Είναι ασφαλή στη φωλίτσα και ευγνωμονούν το χέρι που τους βάζει κάθε μέρα κανναβούρι, ένα φυλλαράκι μαρούλι και νεράκι…
Νομίζω πως αν κάποιος ξαφνικά κάνει ένα μεγάλο θόρυβο στην «αποικία των τιμωρημένων» κάποιοι θα κατουρηθούν πάνω τους και κάποιοι άλλοι θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά έτσι σαν αυτόματα, φωνάζοντας παραδίνομαι.
Σκέψου τώρα σαυτό το κόσμο να πεις «έλα να πολεμήσουμε για ένα καλύτερο αύριο… ή πάμε να αναστήσουμε τη πατρίδα μας ξανά… ή να τιμωρήσουμε τους τυράννους», νομίζω πως οι περισσότεροι θα ρωτήσουν διστακτικά «μπορώ να έρθω μαζί με το κηδεμόνα μου στην επανάσταση?»
Τελευταία σκέφτομαι πως όταν βγω σύνταξη, ένα πράγμα ωφέλιμο σίγουρα που θα συμβεί, θα είναι πως δεν θα είμαι αναγκασμένη να κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ, κι έτσι θα γλυτώνω από τις ορδές από ζόμπι που τώρα με τριγυρίζουν επικίνδυνα έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Ευτυχώς δεν με βλέπουν γιατί κοιτάζουν συνέχεια μια οθόνη. Όλα τα ζόμπι έλκονται πάντα από ένα φως, ένα ήχο, το ξέρουμε αυτό κι από τις ταινίες!
Ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση και για πρώτη φορά νοιώθω ένα φόβο να ακούσω τα αποτελέσματα, ίσως γιατί μετά την ανακοίνωση τους θα πρέπει να πάρω μια σοβαρή απόφαση, αν θα πρέπει επί τέλους να πάψω να ασχολούμαι με «τα κοινά», και να ρίξω μια πέτρα στο βάλτο της μαζικοποιημένης αποχαύνωσης, αμορφωσιάς και διαστροφής, παύοντας έτσι να παραμυθιάζομαι πως «κατά βάθος» υπάρχει κάτι καλό κρυμμένο στα ταλαίπωρα πιθηκάκια.
Υπάρχει κάτι καλό? Το σπουδαιότερο, τους ενδιαφέρει αν υπάρχει κάτι καλό? Αμέσως θα απαντήσει κάποιος, μην τα ισοπεδώνεις όλα υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι γύρω σου. Ε και? Οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να βγουν σώοι με τα μυαλά τους ολόκληρα και λειτουργικά, μέσα από την βάρβαρη εμφύτευση περιττωμάτων στους εγκεφάλους του κοπαδιού, που τόσα χρόνια συμβαίνει από τους ψυχανώμαλους που κρατάνε τα ηνία της εξουσίας, αυτοί οι δυνατοί και χαρισματικοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να σωθούν, μια ζωή προσπαθούν να ξυπνήσουν τους υπόλοιπους. Οι ίδιοι θα μπορούσαν να αποσυρθούν κάπου και να απολαμβάνουν ένα καλό βιβλίο, μια όμορφη μουσική, έναν υπέροχο έρωτα, το λαμπερό ήλιο, τη γαλάζια θάλασσα, τα αρώματα ενός δάσους.
Είναι εδώ, γιατί θέλουν να σπρώξουν κι άλλους να δουν τη πραγματική ομορφιά της ζωής, είναι εδώ για να βάλουν ένα φραγμό στην ασυδοσία των δαιμόνων που ψιθυρίζουν συνεχώς απειλητικά στα αυτιά φοβισμένων και παραδομένων ψυχών. Όμως όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις κάποιον πρέπει να τον σκουντήσεις γερά, πρώτα από όλα για να βεβαιωθείς πως είναι κοιμισμένος κι όχι πεθαμένος…. Κι εδώ έρχεται το πρόβλημα.
Ζουν;
