Τι φοβάται το Σύστημα;
Το σύστημα όπως είναι δομημένο κινείται σε δύο άξονες για να εξασφαλίσει την επιβίωση του.
1. ΥΠΑΚΟΗ
2. ΑΔΡΑΝΕΙΑ
Δημιουργεί τέτοιους μηχανισμούς, πολύ καλά μελετημένους, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος των υπηκόων δούλων (γιατί έτσι τους βλέπει) να το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Είτε γιατί εμφυτεύουν μέσα στο μυαλό ένα σύνολο από φόβους, για να υπάρχει άμεσα η αναγκαιότητα αναζήτησης ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, είτε δημιουργώντας συνθήκες τέτοιες που ένα μεγάλο ποσοστό να μην έχει τις δυνατότητες (οικονομικές) να απαγκιστρωθεί από τα πλοκάμια τους.
Στο δεύτερο σκέλος ασχολείται με το μικρότερο ποσοστό, στο οποίο δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει φοβίες, και επίσης είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει ότι θα προκύψει από την απαγκίστρωση γιατί είτε έχει κάνει τις “καβάτζες” να ζήσει με αυτάρκεια, είτε έχει θάρρος να προβεί ακόμα και σε θυσίες προκειμένου να αποκτήσει την ελευθερία του. Αυτόν τον πληθυσμό δεν μπορεί να τον εκβιάσει ή να τον τρομοκρατήσει. Η μόνη λύση του συστήματος είναι να “πατήσει” πάνω στην συνείδηση της απάτης που έχει αποκτήσει ο “ελεύθερος” άνθρωπος και να του εμφυσήσει πως ότι και να κάνει είναι μάταιο, γιατί οι άλλοι δεν είναι μαζί του, ούτε έχουν γνώση της εξαπάτησης, έτσι ώστε να τον κρατήσει ΑΔΡΑΝΗ.
Οι συμμορίες λοιπόν κινούνται σε δύο επίπεδα. Πρώτον να κάνουν οτιδήποτε μπορεί να σφίγγει περισσότερο τα λουριά στους δούλους, και δεύτερον να κάνουν οτιδήποτε έτσι ώστε να μην υπάρχει φως για τους ανυπάκοους έτσι ώστε οι “επικίνδυνοι” να είναι διασκορπισμένοι, άγνωστοι μεταξύ τους, με ατομικά σχέδια ελευθερίας, και να μην μπορέσουν να σχηματίσουν εκείνο “το στρατό” που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για τα αισχρά σχέδια τους.
Η Ελλάδα είναι το σπουδαιότερο “πειραματόζωο” για το διπλό χτύπημα. Φύση ατίθασος ο Ελληνας, με μια ιστορία που του δίνει την έμπνευση για αγώνες ελευθερίας και ένα μεγαλείο πολιτισμού, ήταν ιδανικά η μεγάλη πρόκληση στα σχέδια της νέας τάξης, να τον καταφέρει να γίνει το κακό παράδειγμα προς συνέτιση των άλλων λαών. Χρειαζόταν να του αφαιρέσει δύο πράγματα μόνο. Τη παιδεία και την ομοψυχία. Να τσακίσει στη κυριολεξία κάθε δυνατότητα πνευματικής ανάπτυξης του ελληνικού λαού, μετατρέποντας τον σε ένα κακό αντίγραφο του τελευταίου χαζοαμερικάνου, και να του παρουσιάζει συνεχώς πολιτικά μοντέλα που ωθούν στο διχασμό.
Νομίζω πως η πατρίδα μας όχι απλά είναι αποικία, που κυβερνάται από υπαλλήλους των μεγάλων δυνάμεων αλλά είναι μια φωλιά που εκπαιδεύονται με τους πιο σύγχρονους τρόπους ικανότατοι πράκτορες, είτε χαρισματικοί ρήτορες , είτε διαβασμένοι τεχνοκράτες, που όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή παριστάνουν τους ηγέτες που θα οδηγήσουν το ποίμνιο σε “καλύτερες μέρες”.
ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ.
Υποβιβάζω την παιδεία, την ενημέρωση, τις τέχνες, το πολιτισμό στο μηδέν, προωθώ συνεχώς μοντέλα οικογένειας, σχέσεων, εργασιακά, θρησκευτικά ή ότι άλλο σημαντικό, που να απομακρύνουν τον πολίτη τις πραγματικές ικανότητες του, για να τον μεταλλάξω και να τον αποξενώσω από τις αξίες και τα ιδανικά που του δίδαξαν οι προπάτορες, και συγχρόνως επαναλαμβάνω στον ανυπάκουο, ελεύθερο, δυνατό άνθρωπο πως είναι λίγος και μόνος ώστε να τον κρατήσω ΣΕ ΑΔΡΑΝΕΙΑ, δηλαδή να κινείται σε ένα δικό του μοναχικό σύμπαν , έξω από το σύστημα , αλλά σε καμμία περίπτωση να μην “βρεθεί” με άλλους παρόμοιους.
ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΖΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΑΚΙΝΔΥΝΕΣ
ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΝΑΣ ΑΣΥΝΤΑΧΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΠΙΣΗΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ.
Η λέξη ΑΠΟΧΗ χαρακτηρίζει και τις δύο περιπτώσεις όπου το σύστημα έχει πετύχει αυτό που θέλει.
Οι δούλοι απέχουν από την λήψη αποφάσεων
Οι ελεύθεροι απέχουν από την δυνατότητα ανατροπής.
Πως γίνεται τελικά η ανατροπή. Πάντα από έναν αστάθμητο παράγοντα. Αυτός ο αστάθμητος παράγοντας στα μυαλά των ανθρώπων παίρνει διάφορες μορφές. Για κάποιους είναι η παρέμβαση κάποιου Θεού ή Θεών όταν ο καιρός θα έχει φτάσει. Για άλλους είναι ένας Μεσσίας που θα έρθει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Για άλλους είναι μεγάλες φυσικές καταστροφές όπου η φύση θα υποτάξει τον άνθρωπο και θα τον τιμωρήσει για την ασέβεια που της έχει δείξει. Για άλλους είναι μια επανάσταση όπου με τα όπλα οι σκλάβοι θα διώξουν τους τυράννους.
Σε κάθε περίπτωση όμως είτε ο Θεός, είτε η φύση, είτε ένας Μεσσίας, σίγουρα δεν θα σώσουν εκείνους που δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να αποτρέψουν την καταστροφή, ούτε εκείνους που συνειδητά ή ασυνείδητα συνηγόρησαν στο έγκλημα. Επίσης, ίσως υπάρχει πλέον επιτακτική ανάγκη να κουνήσουμε κι εμείς λίγο το χεράκι μας, όσοι δεν έχουμε σιδερένιες αλυσίδες γύρω από το σώμα μας, μήπως και ανοίξουμε μια μικρή έστω τρύπα στο σπήλαιο, να μπει λίγο φως.
