Α.Γ Καλλής: Εις το πλοίο ”Πατρίς”, πωλείται η Ελπίς

(Ένα κείμενο αφιέρωμα στον Νεμεάτη ποιητή Σπύρο Δαρσινό)

Το να σε επισκέπτεται ένας καλός φίλος, αυτό από μόνο του είναι το ωραιότερο δώρο, όταν δε αυτός ο φίλος είναι κι ένας εκ των σημαντικότερων ποιητών του τόπου σου (και όχι μόνο) , τότε αυτό είναι ευλογία .
Αυτή την ευλογία δέχτηκα το μεσημέρι του Σαββάτου 21- 10- 2022 όταν με επισκέφτηκε ο ποιητής Σπύρος Δαρσινός που ζει μόνιμα στο Νεσβιλ του Τενεσί στο βιβλιοπωλείο μου επί της οδού Παπακων/ου στην Νεμέα.

Γεννημένος το 1939 στο Λεόντιο (Δημοτικό διαμέρισμα τής Νεμέας και τόπος καταγωγής επίσης τής μητέρας μου Βασιλικής Μπούφα- Καλλή) που μετανάστευσε στην Αμερική την δεκαετία του 1960 αφού είχε τελειώσει το Γυμνάσιο Νεμέας.
Ο Σπύρος είναι ένας από τους νέους εκείνης της εποχής που εξόρισε (όπως και τώρα τους αντίστοιχους νέους με προσόντα για διαφορετικούς βεβαίως λόγους), η προβληματική ηγεσία τής πατρίδας μας , που είχε και έχει κάνει ”επιστήμη” το να …τρώει, ή να χαρίζει τα παιδιά της σε ξένους τόπους, σε ξένες οικονομίες και χώρες που δεν τους ενδιαφέρει η ιδεολογία σου, αλλά το τι μπορείς να κάνεις για εκείνους.

Αυτό συνέβη και στον Σπύρο .
Το μεγάλο του αμάρτημα όπως θα λέγε και ο Καζαντζάκης ήταν ότι ήθελε να είναι ελεύθερος, ήθελε να αλλάξει τον κόσμο όπως όλοι οι νέοι που αγαπούν την ζωή, τον άνθρωπο, την Δημοκρατία, την ισονομία, την δικαιοσύνη για όλους και για όλα…

Μέγιστο δηλ. το παράπτωμά του για έναν τόπο όπου από ιδρύσεώς του, τον ορίζουν τα συμφέροντα των ολίγων …Κλειστές οι πόρτες για τους αφανείς και μη συνεργάσιμους.
Μονόδρομος λοιπόν η μετανάστευση ,μονόδρομος και το ημίφως όταν κυριαρχεί το απόλυτο σκοτάδι.
Και το ακολούθησε αυτό το φως , όπως οι Μάγοι το άστρο της Βηθλεέμ για να βρει στην φτωχική φάτνη τον δικό του φωτεινό δρόμο. Και τον βρήκε όπως τόσοι χιλιάδες εξόριστοι νέοι που ξερίζωσαν την καρδιά τους, στράγγιξαν το ποτάμι των δακρύων της ψυχής τους, άφησαν μια μάνα κι ένα πατέρα πάνω στα σκληρά χώματα του χωριού τους σαν σημαδούρες , σαν σταγόνες αίμα πάνω στο χιόνι.

Ο χρόνος και ο μακρινός τόπος που βρήκε απάγκιο τον δικαίωσε ,η πατρίδα του τώρα πια δεν τον αρνείται όπως τότε…τον υποδέχεται…τον ”αγαπάει”…τον θέλει ..όπως κι εκείνοι που κάποτε απέφευγαν να σταθούν δίπλα του …
Τώρα πια είναι χρήσιμος…ωφέλιμος
Κι εκείνος δεν κράτησε ποτέ κακία, όπως όλα εκείνα τα εξορισμένα παιδιά .. βρήκε μονάχα παρηγοριά από τις πρώτες κι όλας μέρες τής εξορίας του στην ποίηση και ακόμη ταξιδεύει με το πλοίο ”Πατρίς” έχοντας σφιχτά στην αγκαλιά του ,τα χαμένα του όνειρα ,τα βουρκωμένα μάτια αυτών που άφηνε πίσω, και δύο πατρίδες… αυτή της καρδιάς κι αυτή τής ανάγκης…

Με αγάπη και απέραντη εκτίμηση στον φίλο, στον ποιητή, στον Άνθρωπο Σπύρο Δαρσινό

ο πάντα φίλος του

Τέλης Καλλής

Υ.Γ Ιδού κι ένα δείγμα της ποίησής του….

Σπύρου Δαρσινού: Πορεία

Έρχομαι από τα δάση και τις υγρές κοιλάδες τού Νότου ( Τενεσί )
Ξεκίνησα από ηλιόλουστη γη (Ελλάδα)
Κι ανάμεσα στο δυτικό μου νότο
και τη δική μου ανατολή
ένας πόθος και ένα όνειρο κυλάει
μια απ εδώ και μια απ’ εκεί

Ρίχνω γέφυρες ανάμεσα τους
Βάζω γλαστρουλες δεξιά και αριστερά
για να τις προστατέψω .
Προσπαθώ να συμβιβασω
δύο ζωές πού με τεντώνουν
Δύο κόσμους
που θα έπρεπε να μας ενώνουν

Να ομορφύνω μια ζωή π όλο μικραίνει
Ζαλίζομαι. γλιστράω πέφτω
ανεβαίνω αγαπάω γρατζουνιέμαι.
(με τα πέριξ και τους πέριξ)
Σκαρώνω ονειρόπλεχτες. σκεπές
Και κάτι παράξενο συμβαίνει
μέσα σε αυτό το σκαμπανέβασμα.
Γίνομαι πάλι σαν παιδί νηπιαγωγείου
σε σχολική αυλή

Κι άλλοτε πάλι
θαρρώ πως βλέπω μια σκιά
που προσπαθεί να ενώσει
τα μυριάδες τρίμματα της
Κι όμως
εκείνο που με πικραίνει πιο πολύ
δεν είναι που ταλαντευόμουν.
σε ποια πατρίδα να ζήσω τούτη τη ζωή
αλλά σε ποια από τις δύο ν αφήσω
την τελευταία μου πνοή.

Τενεσί 1998