Α.Γ Καλλής: Όταν οι άγγελοι συναντάνε το άστρο της Βηθλεέμ…λίγο πριν γεννηθεί ο Χριστός
Αποχαιρετάς τον χρόνο, τις σκέψεις, τίς σκιές από ένα παρελθόν πού αναζητάει το φως..
Αποχαιρετάς με μια τελευταία καλημέρα πού δεν ξέρεις πώς είναι η τελευταία κι απομακρύνεσαι έχοντας την σιγουριά πως θα συνεχίσεις από κει πού το άφησες, μέχρι πού κάποια μέρα ο ψίθυρος γίνεται κραυγή απόγνωσης με την συνοδεία μιας πένθιμης καμπάνας που κάθε χτύπος γίνεται μαχαιριά, πληγή στην γυάλινη οθόνη τού μυαλού που μάταια αναζητά λίγο φως μέσα στο απέραντο σκοτάδι των ψευδαισθήσεων μιας ζωής πού απαιτεί το περισσότερο για να εισπράξεις στο τέλος το ολιγότερο…
Αποχαιρετάς σε μια μοναχική αποβάθρα οπού χιλιάδες λευκά περιστέρια συνοδεύουν τις χιλιάδες μικρές στιγμές, αυτές πού αν τις προσθέσεις σού κάνουν την ζωή με ή χωρίς νόημα ,αυτές πού αν τις αφαιρέσεις ορίζεις την δικιά σου μοναξιά σε ένα σύμπαν πού μονίμως διαστέλλεται υπογραμμίζοντας την ελαχιστότητά σου.
Αποχαιρετάς και ξέρεις πως όταν ο ήλιος ανέβει ξανά την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, τίποτα δεν θα έχει την δύναμη να καλύψει την απώλεια, την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μιας καθημερινότητας που απαιτεί να είσαι χωρίς να είσαι, θυσία στο βωμό ενός προορισμού πού δεν υπάρχει, γιατί ο μόνος προορισμός τελικά είναι να συναντάει ο άνθρωπος τον άνθρωπο ξανά και ξανά σε μια θάλασσα χαράς, γαλήνης, καλοσύνης και δοτικότητας.
Κι έτσι κάπου εδώ σ αυτή την μοναχική κι απρόσωπη αποβάθρα αποχαιρετήσαμε
έναν καλό φίλο, έναν καλό άνθρωπο …έναν αγγελιοφόρο της χαράς που τελείωσε την αποστολή του και γυρίζει πίσω εκεί όπου ανήκει…στον παράδεισο…
Υ.Γ Ας είναι αυτές οι λίγες σκέψεις ένα αντίο στον Γιώργο το γελαστό παιδί με την αγνή καρδιά, αλλά και στους άλλους αγγέλους πού αυτό το διάστημα ταξίδεψαν στο φως …στο Στέφανο…στην Σοφία…στον Αλέξανδρο…στον Γιάννη…στο Γιώργο …Πόσο φτωχός γίνεται τούτος ο τόπος…πόση θλίψη χωράνε αυτά τα Χριστούγεννα…
Υ.Γ2 Τι ειρωνεία …τι τραγική ειρωνεία την ίδια αυτή περίοδο τρεις συμμαθητές να φύγουν σχεδόν μαζί για το μεγάλο ταξίδι…ο Γιώργος, ο Γιώργος ο Καραισκος, ο Γιάννης ο Σιαμπλής …Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τους σκεπάζει…
