ΘΥΜΑΣΤΕ;
Οπως διάβασα και σε άλλες σελίδες είναι εντυπωσιακό να παρακολουθεί κάποιος, πόσο τεράστια ήταν η κοροϊδία για τα μέτρα προφύλαξης από τον θανατηφόρο ιο, πόσο πολύ γέλαγαν στη μούρη μας όλα αυτά τα αηδιαστικά πλάσματα που παριστάνουν πως ενδιαφέρονται για τη ζωή των δούλων τους. Είδα τη φωτογραφία από μια κηδεία σε εποχή “μεγάλης πανδημίας” με το φέρετρο σφραγισμένο τυλιγμένο και εκείνους που το μετέφεραν να είναι ντυμένοι όπως βλέπουμε στις ταινίες που περιγράφουν μελλοντικές δυστοπικές κοινωνίες.
Αυτή η φωτογραφία δίπλα σε μια κηδεία επώνυμου που επίσης ασθενούσε και απεβίωσε με κορωνοιό και δεν υπήρχε ανάγκη για καμμία απολύτως προφύλαξη. Ισως τώρα για όσους είχαν γίνει πιο στυγνοί κι από τους δήμιους και ένοιωθαν πως εκτελούν κοινωνικό έργο με το να βρίζουν, να στιγματίζουν φίλους, συγγενείς, συναδέλφους σαν ψεκασμένους, ανόητους, επικίνδυνους επειδή προσπαθούσαν να τους μιλήσουν με μια ελάχιστη λογική, ίσως τώρα είναι καιρός να θυμηθούν..
την άδεια εξόδου, για να βγουν από το σπίτι
το ζευγάρι που ζούσε μαζι αλλά μετά έπρεπε στο αυτοκίνητο να είναι ένας μόνο\
τη μάσκα στο δρόμο γιατί ο ιος μπορεί να πέρναγε και να κόλλαγε στη μύτη, την ίδια στιγμή που στα ΜΜΜ οι άνθρωποι ήταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο
τη μάσκα μέσα στη θάλασσα και την απαγόρευση υποβρύχιων καταδύσεων γιατί κάπου στο βυθό της θάλασσας μπορεί να είχε βγάλει φύκια ο κοροιδοιος
Τα ατελείωτα τρυπήματα στη μύτη, τις υποχρεωτικότητες, τα πρόστιμα, τις απολύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, τους υγιείς ανθρώπους που πίνανε μέσα στο κρύο το καφέ σε ένα παγκάκι σαν να ήταν κοινωνικά απόβλητα
Τα παιδιά, τους νέους, τους φοιτητές που τους οδηγούσαν να απλώσουν το χεράκι γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαν να… ζήσουν…
Τα παιδάκια με τις μασκούλες, τις κουβέρτες τυλιγμένα, με τα ανοιχτά παράθυρα και την απαγόρευση να παίζουν μαζί, να αγκαλιάζονται, να γελάνε ελεύθερα…
Τα μωράκια που γεννιόντουσαν κι έβλεπαν φάτσες με ένα πανί στη μούρη, κι οι γερόντοι που έσβηναν στο σπίτι ή στο νοσοκομείο μόνοι χωρίς να μπορέσουν να πουν το τελευταίο αντίο
Και το μετά, μια κοινωνία γεμάτη ψυχοφάρμακα, βία, ανεξήγητους θανάτους, φόβο…φόβο… φόβο…
Οι ντίλερ της θανατολαγνείας πλάσαραν το θανατηφόρο τους προϊον γελώντας ξεδιάντροπα μπροστά στη μούρη μας
Θυμάστε ή τα ξεχάτε όλα, μαζί με τους φίλους που χάσατε, το μαγαζι που κλείσατε, το παιδί σας που του πήρατε το γέλιο, το πατέρα σας που δεν χαιρετήσατε πριν το τελευταίο του ταξίδι….
