Α.Γ Καλλής: Τεκμήρια θανάτου στην άβυσσο του σκότους της Γάζας

Σ’ ένα τοπίο κολάσεως, τα θεσμοθετημένα τίποτα ,μιας ανίερης συμμαχίας αντιστροφής ρόλων, ειρωνικά, απόλυτα, κυρίαρχα μέσα στη μετριότητα τους, και στο απόλυτο κενό μιας εξουσίας αδαών, χωρίς ίχνος ντροπής, επιβάλουν κανόνες και ανακηρύσσουν εαυτόν βασιλέα των πάντων, αυτοί πού καλύπτουν το θεϊκό φως με πλαστικά τραπεζομάντηλα τού μέτρου, πλαστικά δέντρα, πλαστικές ιδέες και σκέψεις επί χάρτου, σπάζοντας τις πυξίδες μιας πατρίδας εξόριστης ,πού θέλει να γυρίσει πίσω, μιας πατρίδας πού ψάχνει επί ματαίω τα σκελετωμένα παιδιά της πού ζουν μακριά της, ταξιδεμένα βίαια και υποχρεωτικά πάνω σε μια λίμνη αίματος, πού οδηγεί τις ξύλινες βαρκούλες μέσα από μυστικές διόδους, σε εισόδους όπου οι ανθρωποφύλακες του καθεστώτος με την απειλή όπλων ζητούν διαπιστευτήρια και ανταλλάγματα… σάβανα και παιχνιδάκια αυτοσχέδια, σφιχτά κρατημένα από χεράκια παιδιών πού αργοπεθαίνουν πάνω στα πέτρινα καθίσματα αρχαίου θεάτρου, καθώς ο χορός κατεβαίνει στον Άδη χαρίζοντας το τελευταίο του χάδι πριν σφαλίσουν τα μάτια τής ζωής των ωραίων, των αρκούντως μοιραίων και χαθούν δια παντός τα λευκά περιστέρια πού γίνηκαν αστέρια μιας παρτίδας άφρονων νυστέρια…

Πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια στο αίμα;;
Πώς μπορείς να κρατάς την ρομφαία ενός Άιχμαν;
Πώς μπορείς να χτίζεις ξανά ένα Νταχάου ,ένα Μπέργκεν σ ένα παράδεισο πού κατάντησες κόλαση ;;
Πώς μπορείς εσύ πού τα έζησες, εσύ πού έγραψες σε τοίχο τού Άουσβιτς ένα βράδυ κάτω απ’ τις σβάστικες το: <<Αν υπάρχει Θεός, θα πρέπει να με παρακαλέσει να τον συγχωρήσω>>,να εκτελείς στους ίδιους θαλάμους το όνειρο, τη σκέψη, τη θέληση για ζωή…

Πες μου πως;;;
Πες μου πώς μπορείς;;;
Δεν το βάζει ο νους μου πια πως είσαι εσύ το ίδιο πρόσωπο … θύμα και θύτης σ ένα τετέλεσται αγύρτης…