Τέλης Καλλής: Damnatio memoriae (=η καταδίκη, ή η εξορία της μνήμης)

Πρόκειται για μια ατιμωτική καταδίκη στην Αρχαία Ρώμη όπου η Σύγκλητος επέβαλλε την <<καταδίκη της μνήμης>> σε ένα άτομο ή περισσότερα άτομα πού είχαν κριθεί ένοχοι προδοσίας, ή είχαν πέσει σε δυσμένεια, ή θεωρούνταν επικίνδυνοι για την ασφάλεια του κράτους.
Αυτό σήμαινε την απάλειψη κάθε στοιχείου πού επιβεβαίωνε την ύπαρξη τού συγκεκριμένου προσώπου(-ων)
Έσβηναν το όνομα από τα δημόσια αρχεία ,γκρεμίζονταν τα αγάλματα πού απεικόνιζαν τον συγκεκριμένο(-ους),και απαγορευόταν σε όλους η αναφορά και χρήση του
ονόματός του, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ.

Σήμερα μια αντίστοιχη παγκόσμια <<Σύγκλητος>> του κεφαλαίου έχοντας εξαγοράσει αντιστοίχως συνειδήσεις, μέσα ενημέρωσης, κυβερνήσεις , συγγραφείς, διανοούμενους, και λοιπούς <<πρόθυμους>> να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων ως εκτελεστές του δημοσίου συμφέροντος ,όμοιας με εκείνης της περιόδου της ναζιστικής κυριαρχίας της Δημοκρατίας της
Βαϊμάρης ,επιχειρεί και κατά ένα μεγάλο μέρος το έχει καταφέρει (βλπ. οικονομική εξαθλίωση των μαζών),άλλοτε με ειρηνικά μέσα (βλπ.πανδημίες ,κατασταλτικά μέτρα για ιερό σκοπό)και άλλοτε με αποτρόπαια (βλπ. Γάζα),να επιβάλλει την καταδίκη ή την εξορία της συλλογικής μνήμης, (βλπ. συστηματική προπαγάνδα όπου η αλήθεια μετατρέπεται σε ψεύδος και το ψεύδος σε αλήθεια δημιουργώντας στον κάθε αποδέκτη (αποκλεισμένο πίσω από μια γυάλινη οθόνη ,- επανασχεδιασμός του Μακιαβέλλικου διαίρει και βασίλευε)μια μόνιμη σύγχυση μεταξύ των ορίων των δύο εννοιών(βλπ.ως <<βοηθητικό>> παράγοντα την έλλειψη – υποβάθμιση τής παιδείας ** γιατί ένας αγράμματος λαός ,είναι περισσότερο ευκολοδιοίκητος και λιγότερο απαιτητικός στα σπουδαία και σημαντικά)

Σήμερα λοιπόν ,όσο ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλίσουμε την μνήμη πού εμπνέει, την προερχόμενη από σημαντικές ιστορικές στιγμές που διαμόρφωσαν κατά θετικό τρόπο τις μεγάλες κατακτήσεις τού ανθρώπινου γένους πού αφορούσαν κυρίως τα ανθρώπινα δικαιώματα κάτω από το πρίσμα τής ελευθερίας και του δικαίου πού δεν υποτάσσεται στην εξουσία των ολίγων, αλλά στην θέληση των πολλών.

Σήμερα όσο ποτέ , πού βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός Γ Παγκοσμίου πολέμου και στην κυριαρχία όλο και περισσότερων σκοτεινών δυνάμεων πού χρειάζονται για την ιδιότυπη <<ανάπτυξη>> τους όπως και στο παρελθόν τον λαό ως καύσιμη ύλη..<<κρεατομάζα>> στα πεδία των μαχών, είναι επιτακτική ανάγκη οι δημοκρατικές δυνάμεις ,<<εξορίζοντας>> τις όποιες διαφορές τους, να συσπειρωθούν και να δώσουν την μάχη για έναν ομορφότερο και δικαιότερο κόσμο ,γιατί διαφορετικά θα παραμείνουμε με τις διαφορές μας, την επιλεκτική μνήμη ,τις <<ομάδες>>(βλπ. κομματική νομενκλατούρα) πού βασίζονται στις διαφορές των ελαχίστων (βλπ. κλαμπ τής ευδαιμονίας των Ιεραρχών με αναφορές στα πολιτικά Ευαγγελία του παρελθόντος) ,ενώ συγχρόνως κάτω απ’ το μπαλκόνι τής ιστορίας, θα παρελαύνουν τα ιερά τάγματα, σβάστικες, ιεροεξεταστές , μελανοχίτωνες<<Μεσσίες>> έχοντας υπό μάλης το <<Αγών μου>> ενός αναπτερωμένου και απαλλαγμένου από τα βαρίδια του παρελθόντος Αδόλφου ,με ξυρισμένο μουστάκι ,βγαλμένου προσφάτως με τυμπανοκρουσίες απ’ το κελί τής φυλακής του κι ένα λούμπεν προλεταριάτο πού θα πετάει βότσαλα στη λίμνη των αναμνήσεων από το απέναντι πεζοδρόμιο απαγγέλλοντας Πόε, Νίτσε και Καρυωτάκη… βγάζοντας παράλληλα πύρινους λόγους παρμένους από νεκρούς αγωνιστές, πού όχι μόνο πίστευαν αυτά πού έλεγαν, αλλά έδιναν παράλληλα και τη ζωή τους για να τα υλοποιήσουν.

Και τότε, λίγο πριν φανούν στην οθόνη οι καταστροφικές συνέπειες του καπνίσματος…το <<τετέλεσται>> των αγνών πολεμιστών, θα φαντάζει ως το συντομότερο ανέκδοτο της ιστορίας, όμοιο με εκείνο πού υπήρχε στα πρωτοσέλιδα κάποτε των ημερήσιων Αθηναϊκών εφημερίδων ,λίγες μέρες πριν από την δικτατορία τού 67 , όπου κάποιοι αφελείς και περισπούδαστοι διανοούμενοι του χώρου, εξηγούσαν γιατί δεν πρόκειται ποτέ…να γίνει δικτατορία…εν Ελλάδι