Α.Γ Καλλής: Το τελευταίο αντίο

Έχει ιδεολογικό πρόσημο ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου που δεν πρόλαβε να ζήσει τις άνοιξες πού του αναλογούν;;;
Γιατί θα πρέπει να ανακαλύπτουμε την όποια ανθρωπιά μας όταν ο θάνατος κυριαρχήσει επί τού πεδίου της ματαιοδοξίας ημών των ”αθανάτων” και της απαξίωσης της ζωής όταν όλα βαίνουν καλώς και είμαστε κυρίαρχοι έτοιμοι να αλλάξουμε όσα πεισματικά και δικαίως αρνούνται να αλλάξουν γιατί υπηρετούν το κοινό καλό;;;;

Ποια δυο ματάκια παιδιού στην ιστορία τού απρόβλεπτου χάραξαν το τελευταίο βλέμμα πάνω στα ανυποψίαστα πρόσωπα ενός πατέρα και μιας μάνας πού αγνοούσε πως είναι το τελευταίο φως πριν από το απόλυτο σκοτάδι ,και δεν έγιναν πικρή και αδιέξοδη παρακαταθήκη ενός ατύπως συμφωνημένου χάους με ένα σύμπαν πού διαρκώς διαστέλλεται υπενθυμίζοντας μας την ελαχιστότητα μας ανεξάρτητα από την όποια επίγεια υπεροχή μας;;;;;

Υπάρχει εκείνο το μεσοδιάστημα πού προσπαθείς να εκλογικεύσεις τον εφιάλτη ως ένα κακό όνειρο εκλιπαρώντας να παρουσιαστεί ο καθ’ ύλην αρμόδιος από το βάθος τού διαδρόμου τής πτέρυγας θεραπείας τών μεγάλων προσδοκιών και απογοητεύσεων,για να σου αναφέρει το πολυπόθητο: <<αγαπητέ όλα είναι υπό έλεγχο,λίγες ακόμη μέρες νοσηλείας και θα επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς>>…

Από την άλλη υπάρχει εκείνο πού ξέρεις ενστικτωδώς,πως έπαψε να υπάρχει ως γεγονός και αιτία ελπίδας , και θες, απαιτείς από το οπτικό σου πεδίο, ο κινούμενος επί του διαδρόμου για να σε συναντήσει και να σε ενημερώσει υπεύθυνος, να διασχίσει την διαδρομή σε μια άλλη διάσταση χρόνου σε αργή κίνηση στον ίδιο πάντα διάδρομο ,έτσι ώστε το ένα λεπτό να αντιστοιχεί σε μια δεκαετία , εικοσαετία, τριακονταετία…με σκοπό να παρακάμψεις τα δικά σου χρόνια ζωής και να πλησιάσεις εσύ στο δικό σου θάνατο σε μια σκληρή διαπραγμάτευση ανταλλαγής και νεκρανάστασης αυτού που αγαπάς όσο τίποτε άλλο, κι ας νόμιζες,κι ας είχες επιλέξει ως ανώτερα ακουσίως ή εκουσίως στην καθημερινότητα σου κάποια εξ ορισμού κατώτερα…

Σαν σε ταινία τής βουβής περιόδου, η μνήμη επαναφέρει στην αρχή άναρχα και μετά δομημένα και με τάξη… εικόνες,φωτογραφίες,λέξεις ,
ήχους μοναδικά απερίσπαστους από μια ζωή πού φεύγει, πού έφυγε όπως οι τελευταίες σταγόνες της βροχής που κυλάνε αργά πάνω από τα πλατιά φύλλα ενός υπεραιωνόβιου δέντρου πού πάλλεται από ένα ανεξήγητο καλοκαιρινό αεράκι πού έρχεται από το πουθενά κι από το όλα για να σκάψει το βέβαιον, για να γράψει μια τελευταία πρόταση γραμμένη από τα άσπρα λευκά χέρια ενός αγγέλου …<<πρόλαβε με πατέρα.. πρόλαβε με μητέρα… είμαι ακόμη εδώ>>…

Καλό ταξίδι Λένα ,από έναν αριστερό πολίτη…άνθρωπο ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, πού παλεύει για έναν καλύτερο, ομορφότερο και δικαιότερο κόσμο ,σ’ ένα περιβάλλον πού ξέχασε τον… Άνθρωπο

Καλό ταξίδι παιδί μου…

*Α.Γ Καλλής
Επ. πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας