Α.Γ Καλλής: Ένα αντίο σ έναν συνοδοιπόρο ονόματι Διονύση πού ταξίδεψε τα όνειρά μας σ’ ένα μικρό αταξίδευτο καράβι με πολύχρωμα πανιά

”Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί” έλεγε ο Νιόνιος μια Κυριακή…μέσα από το άσμα του πού δραπέτευε από ένα παλιό τρανζιστοράκι λίγο πριν ή οικογένεια συναντηθεί στο μεσημεριανό τραπέζι κάπου το 70 κι ανταλλάξει για δύο σχεδόν ώρες το τερπνόν με το ωφέλιμον…σ’ ένα σκηνικό θεατρικό όπου η κάθε λέξη είχε το νόημα της, το συναίσθημα της, το μεγαλείο του απρόβλεπτου αλλά και του προβλεπόμενου…με μια ιεροτελεστία στρατιωτικής μπάντας…

Πώς λες λοιπόν αντίο στο θρόισμα τών φύλλων,σ ένα μυστικό καλά κρυμμένο σ ένα συρτάρι ξύλινο κλειδωμένο με ένα ζαχαρενιο μικρό κλειδί πού κινδυνεύει να θρυμματιστεί κατά την διάρκεια τής αναζήτησης του σπουδαίου, του ωραίου , του μοιραίου…
Πώς λες αντίο σε μια πορεία στη μεγάλη πλατεία καθώς αναζητάς την Άννα την παιδική σου φίλη,πού σε κοιτά στα μάτια αναζητώντας την δική της αλήθεια μέσα από τα δικά σου μάτια σε μια θάλασσα μικρή κι απέραντη…
Πώς λες αντίο σε μια εφηβεία πού χάνεται πίσω από τις βαριές μπορντό κουρτίνες τής σάλας όπου οι συγγενείς περιμένουν την αλλαγή τού χρόνου με συνοδεία σπάνιων εδεσμάτων φερμενων από τα παράλια της Μικράς Ασίας…
Πώς λες αντίο σ ένα διότι πού έγινε γιατί για να ξαναγίνει διότι…σ έναν δημιουργό πού άκουγε στο όνομα Διονύσης Σαββόπουλος…

Αντίο Νιονιο
Καλό ταξίδι…