Μην απορείτε, Αυτούς ξέρουν αυτούς εμπιστεύονται
Παιδιά για να μην πέφτουμε συνέχεια από τα σύννεφα με διάφορα που γίνονται ας θυμηθούμε πως υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού που πιστεύει πως η κυβέρνηση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και είναι ικανοποιημένοι κυρίως με τους χειρισμούς στο θέμα της παγκόσμιας ψυχοπάθειας, συγνώμη πανδημίας ήθελα να γράψω!!!! ένα άλλο μέρος πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως το κόμμα της μεγάλης αλλαγής αλλά έκανε απλά κάποια “λαθάκια” !!!και ένα ένα τρίτο πιστεύει πως το ΠΑΣΟΚ ήταν ευλογία για τον τόπο!!!
Σε αρκετούς από εμάς αυτές οι πεποιθήσεις μοιάζουν αδιανόητες ένα ανέκδοτο με μόνη εξήγηση , πως αυτοί οι πληθυσμοί αποτελούνται απλά από δύο κατηγορίες τους βολεμένους και τους ανόητους. Επειδή όμως όλη η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν ελεγχόμενη σε κάθε επίπεδο (άρα και σε επίπεδο μπουγάδας στον εγκέφαλο) από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και όταν το έφτασαν στο αμήν και άρχισαν να ξυπνάνε και οι μισοπεθαμένοι “φύτρωσε” από τις εφεδρείες ο Αλέξης, υπάρχει μια λογική.
Αν το μυαλό έχει απωλέσει την ικανότητα ελεύθερης σκέψης και το σώμα έχει δημιουργήσει ακριβώς τις ανάγκες που το σύστημα του έχει επιβάλει μέσω ενός συνεχόμενου βομβαρδισμού ψεμάτων και άχρηστων μοντέλων ζωής, αυτό το πλάσμα έρμαιο του καταναλωτικού εθισμού που ορίζει την ύπαρξη του, θα νοιώθει ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ με όποιον του προσφέρει τα παιχνιδάκια του, και όχι με εκείνους που του παρουσιάζουν ένα άλλο τρόπο σκέψης και ζωής που αναγκαία προϋπόθεση είναι να πετάξει τα σκουπίδια που μολύνουν την ύπαρξη του, και να κοιτάξει με άλλα μάτια την ουσία της ζωής.
Ναι υπάρχουν πολλοί που θα ψηφίσουν ΠΑΛΙ τους ίδιους κατεργάρηδες γιατί απλά αυτούς ξέρουν αυτούς εμπιστεύονται. Είναι σαν τα παιδάκια που μπορεί ο μπαμπάς τους να τα δέρνει καμιά φορά, αλλά είναι ο μπαμπάς, μαζί με τις σφαλιάρες τους παρέχει ένα σπίτι να μένουν, φαγάκι, τα παιχνιδάκια, το χαρτζηλίκι. Άλλωστε αυτός ακριβώς τους εκπαίδευσε στο τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι σωστό τι είναι λάθος, τι είναι το καλό και τι είναι το κακό παιδί. Ολες οι παραπάνω κατηγορίες ανήκουν στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ. Είναι σχεδόν αδύνατον να επιθυμήσουν ΤΟΥΣ ΑΠΕΙΡΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ που επεκτείνονται πέρα από αυτόν.
Γιατί αν τον υποπτευόντουσαν θα ένοιωθαν μια συνεχή ανάγκη απόδρασης, ένα συναίσθημα ανώμαλης αναπνοής γιατί δεν θα μπορούσαν να λάβουν το απαραίτητο οξυγόνο μέσα στα κλουβιά, θα ονειρευόντουσαν να πετάξουν μακριά από το χέρι που τους ταΐζει καναβούρι και σκλαβιά, και θα έψαχναν τρόπους να το πετύχουν. Πως μπορείς όμως να αγαπήσεις ένα παιδί που δεν έχει γεννηθεί ακόμα? Αυτό που για πολλούς από εμάς είναι ο ουσιαστικός λόγος ύπαρξης και που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τρέφεται, να μεγαλώνει και να γίνει τόσο δυνατός κάποια μέρα που να υποτάξει την ανοησία, σε άλλους είναι αόρατος, ανύπαρκτος.
Το συναίσθημα ελευθερίας που στενάζει μέσα μας και θέλει να βγάλει μια κραυγή, στους περισσότερους δεν είναι τίποτα άλλο πλέον από μια ανούσια ενόχληση.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πως και πότε οι μαζάνθρωποι θα αρχίσουν να μετατρέπονται σε σκεπτόμενες μονάδες, αλλά τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Πως μπορούμε να δώσουμε μορφή στο σχέδιο ελευθερίας που έχουμε σχηματίσει μέσα στο μυαλό μας. Ποιές είναι οι κινήσεις που θα μας οδηγήσουν πέρα από τα σιωπηλά τείχη της υποταγής. Δυστυχώς δεν μπορώ να προτείνω μια ΟΜΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ. Προς το παρόν αυτό που προέχει είναι να φυλάξουμε τους εαυτούς μας, να μην υποκύψουμε, να λειτουργούμε έτσι στη καθημερινότητα μας ώστε να κάνουμε όλο κι ένα βήμα πιο πέρα από το κελί.
Η ανθρωπότητα κάποια στιγμή θα αλλάξει πουκάμισο όπως κάνουν τα φίδια. Και με το παλιό πουκάμισο θα πεταχτούν σαν απόβλητα όλα αυτά τα σιχαμένα ανθρωποειδή που τώρα γελάνε. Τα υπάκουα παιδιά τους θα ξυπνήσουν μέσα σε ένα εφιάλτη. Νομίζω πως ήρθε ο καιρός που η ΦΥΣΗ θα αποβάλλει το ΑΦΥΣΙΚΟ. Ας φροντίσουμε να έχουμε κρατήσει δυνάμεις γιατί θα χρειαστεί πολλή δουλειά…
