Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου, 2025
ΑΡΘΡΑΚΟΙΝΩΝΙΑ

Α.Γ Καλλής: Η τραγωδία των Τεμπών… ή Όταν ο πόνος της ψυχής γίνεται η δύναμη ανατροπής

Το πολιτικό σύστημα ανέκαθεν
”επένδυε” στο χρηματιστήριο τής λήθης, μέσα από την απόγνωση, την κατάθλιψη, την απομόνωση ,ακόμη και την αυτοκτονία τού κάθε πονεμένου (ασεβής πόθος των λευκών κολάρων της εξουσίας ), βασιζόμενο στην ”θεσμοθετημένη” λησμονιά πού ”εξασφάλιζε” και ”εξασφαλίζει” κάθε φορά η απονομή δικαιοσύνης στην χώρα μας ,που μετράει χρόνια μέχρι να καθαρογραφεί η τελική απόφαση ,όπως βεβαίως και οι πρόθυμες πένες της ελεγχόμενης , δολερής και αυτοκρατορικά δουλοπρεπέστατης
”δημοσιογραφίας” ,πού από τα χαράματα εξοφλεί επιταγές και δάνεια…απομακρύνοντας( έτσι νομίζει) έναν λαό από τα ουσιαστικά προβλήματα τής επίπονης και αδιέξοδης καθημερινότητάς του.

Αλλά τα πράγματα πολλές φορές (μας το διδάσκει επιμελώς η ιστορία),αλλάζουν σαν την θύελλα, σαν την καταιγίδα, όταν βρεθεί μπροστάρης και δυνατή ομάδα διεκδίκησης του δικαίου όπως έγινε τώρα στην υπόθεση των Τεμπών, όπου το έγκλημα αναζητά την τιμωρία και την δικαίωση των φονευθέντων κατά τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Γιατί τελικά, όλα ( μπορείς να τα ελέγξεις ,αλλά τον πόνο, την οργή και την ψυχή του ανθρώπου ποτέ και με τίποτα.
Αυτά άλλωστε διαχρονικά υπήρξαν οι αιτίες ανατροπής στο διάβα τής ιστορίας, ακόμη και των μεγαλύτερων τυράννων που θεωρούσαν ότι είχαν εξασφαλίσει την ισχύ τους μέσα από την θεσμοθετημένη βία που είχαν επιβάλλει αποδυναμώνοντας την ανατρεπτική και επαναστατική δράση των καταπιεζομένων λαών.

Πάντα όμως θα υπάρχουν (και ευτυχώς) οι Αντιγόνες απέναντι στους Κρέοντες για να θυμίζουν τους ηθικούς κανόνες που δίνουν νόημα και σκοπό στην ζωή των ανθρώπων σπάζοντας τις αλυσίδες της εξάρτησης από την νοθρότητα και την σήψη τού καθωσπρεπισμού τής καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.
Κι όλες αυτές οι άσκοπες και δολερές επισημάνσεις των πρόθυμων κρετίνων (κατά παραγγελία σχολιαστών) πού συνδέουν τα πάντα με το συμφέρον κομμάτων και αποκομμάτων , μπορούν να τα σκέφτονται ”άνθρωποι”, ή καλύτερα απάνθρωποι του ίδιου φυράματος, κομματικοί εγκάθετοι κι από τους μεν κι από τους δε, πού κάθονται πάνω από πτώματα κι από συντρίμμια σαν τούς γύπες για να γευθούν τις σάρκες και το αίμα αθώων θυμάτων.

Γιατί σε τελική ανάλυση, τι μπορεί να καλύψει τον πόνο ενός πατέρα ή μιας μάνας όταν χάσει το παιδί του;;;;
Τίποτα απολύτως, ούτε κόμματα, ούτε θεωρίες, ούτε ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες.
Εκεί τα πάντα γίνονται ένα…
Ενα πρόσωπο ,ιερό και αξεπέραστο ,ένα σώμα ,το σώμα από το σώμα σου, μια φωνή, η φωνή απ’ τη φωνή σου, το είναι σου…το παιδί σου .
Κι όσο για αυτούς που με ευκολία λένε ασυναρτησίες κατηγορώντας αυτούς που αποφάσισαν να δώσουν την μάχη αντί να κλαίνε την μοίρα τους, ας προσέξουν γιατί το σύμπαν ακούει, και είμαι σίγουρος ότι αν είχαν κι αυτοί στο τραίνο παιδί, εκεί στο Σύνταγμα θα ήσαν κι όχι σε κανένα κομματικό στασίδι να δικαιολογούν τον όποιον υπουργό ,τον όποιον πρωθυπουργό ( πολύ δε περισσότερο να τον επιβραβεύουν κι όλας όπως έγινε με τον ”εγγυητή” Υπουργό μεταφορών).

Ας συναισθανθούμε λοιπόν τον πόνο των συνανθρώπων μας ,ας γίνουμε ξανά Άνθρωποι με αισθήματα, με συμπόνια, με αλληλεγγύη, με αγάπη και σεβασμό, γιατί η ζωή είναι ένας κύκλος με κυτταρική μνήμη πού εκδικείται την απάθεια και τον ωχαδερφισμό.
Σήμερα είναι αυτοί οι χαροκαμένοι στο Σύνταγμα να διεκδικούν για το παιδί τους Δικαιοσύνη .Αύριο μήπως θα είσαι ΕΣΥ;;;;;;