Ο «Δον Καμίλο» ..στη Νεμέα: Μια μοναδική παράσταση από τη “Θυμέλη”

Μια εξαιρετική θεατρική παράσταση χάρισε στο κοινό της Νεμέας η Θεατρική Σκηνή Θυμέλη, παρουσιάζοντας έναν «Δον Καμίλο» υποδειγματικό – ένα έργο προσεγμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια, που απέδειξε ότι το ερασιτεχνικό θέατρο μπορεί να σταθεί με αξιώσεις στο ύψος των σημαντικότερων σκηνών. Σκηνοθετικό ταλέντο, μεράκι και ομαδικότητα συναντήθηκαν σε μια παράσταση που πλησίασε σε ποιότητα, αυτή των επαγγελματικών θιάσων.

Την θεατρική παράσταση είχε την ευκαιρία να απολαύσει την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου πληθος κόσμου στην κεντρική πλατεία του Δημαρχείου Νεμέας

Πέρα από τη σπουδαιότητα του έργου και του αξιόλογου θίασου ένας δικός μας ηθοποιός με μακρόχρονη παρουσία ο Γιάννης Κατσάμπας σε ρεσιτάλ ερμηνείας .

Στο κέντρο της ιστορίας, ο Κώστας Λάσκος ως Δον Καμίλο κρατά αβίαστα το βάρος του κεντρικού ήρωα. Ισορροπώντας ανάμεσα στον αυστηρό, φλογερό ιερωμένο και τον αθεράπευτα ανθρώπινο – σχεδόν παιδικά ευάλωτο – υπερασπιστή της κοινότητας, παραδίδει μια ξεχωριστή ερμηνεία. Όργανο εκφραστικό, απόλυτη κυριαρχία του ρυθμού και μια σπάνια επικοινωνία με το κοινό, κάνουν την ερμηνεία του άξια μνείας.

Η Χρυσάνθη Στατήρα, στον ρόλο της Ασπασίας, είναι ένα από τα διαμάντια της παράστασης: μια φανατική… «κομμουνίστρια της γειτονιάς» με βαθιά πίστη στα σοβιέτ, που με την υπερβολική της ιδεολογική στράτευση χαρίζει απολαυστικές στιγμές χιούμορ. Μεθοδική στην ερμηνεία της, χειρίζεται καθηλωτικά τη γλώσσα του σώματος και αφήνει το κοινό να γελά, να συμπαθήσει και τελικά να υποκλιθεί στην αυθεντικότητά της.

Ο Άρης Κατσαβριάς, ως Νικολέτος, δίνει μια απολαυστικά χρωματική φιγούρα: καταφέρνει να μεταπηδά από την κωμωδία στην τρυφερότητα, ενσαρκώνοντας τον απλό χωρικό που, δίχως να το επιδιώκει, γίνεται καθρέφτης των ελαττωμάτων… των «μεγάλων». Ούτε στιγμή δεν περνά απαρατήρητος, δίνοντας έναν χαρακτήρα αυθεντικά λαϊκό και βαθιά θεατρικό.

Ο Νίκος Καψοκέφαλος, ως Πεπόνε, στέκεται επάξια απέναντι στον ιερέα – αντίπαλό του, δημιουργώντας την αναγκαία ιδεολογική ένταση χωρίς ποτέ να χάνει την ανθρώπινη υπόσταση του χαρακτήρα του. Παρουσιάζει έναν πολιτικό με πάθος, αδυναμίες και τεράστια καρδιά, που αγαπά τον τόπο του όσο κι εκείνον, τον παλιό του φίλο, που υποτίθεται πως αντιπαλεύεται.

Δίπλα τους, ξεχωρίζουν ο Πέτρος Τζουμάκας ως δήμαρχος Φλουράτος, ο Γιάννης Κατσάμπας ως αυστηρός Καρδινάλιος, ο νεαρός Νεκτάριος Νταλιάρδος ως Μάριο, η Σοφία Σιγάλα ως τσαχπίνα Τζούλια και η Ιωάννα Χριστοδούλου ως η αμαρτωλή κυρία. Τέλος, η «Φωνή του Χριστού», όπως την αποδίδει ο Πάνος Δημάκης, λειτουργώντας ως “εσωτερική συνείδηση” του Δον Καμίλο – ρόλος που αποφορτίζει έξυπνα τη σύγκρουση, δίνοντας βαθύτερο φιλοσοφικό τόνο, αλλά και χιούμορ στην πλοκή.

Όλα αυτά φωτίζονται από μια σκηνοθεσία την οποία ο Πάνος Δημάκης έχει μελετήσει και στην τελευταία λεπτομέρειά της: γρήγορος ρυθμός, φροντισμένη κίνηση και δουλεμένες στις λεπτομέρειες σκηνικές επινοήσεις στήνουν έναν αφηγηματικό μηχανισμό που σε κρατά από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην επιμέλεια της σκηνογραφίας, των κοστουμιών και του φωτισμού – επιλογές λειτουργικές, αισθητικά προσεγμένες και πλήρως εναρμονισμένες με την εποχή του έργου – οι οποίες συνέβαλαν στη δημιουργία μιας αυθεντικής ατμόσφαιρας. Από τον μουσικό σχεδιασμό μέχρι την κίνηση, τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη του.

Πολλά συγχαρητήρια στη θεατρική σκηνή “Θυμέλη”